You buy something!

Het is niet alleen 19 dagen geleden sinds het laatste bericht, maar 1500 km per bus en 1700 km per trein verder. Probleem is niet om iets nieuws te melden, maar vooral om het verhaal in een leesbare lengte te houden. Ik ga in ieder geval mijn best doen.

De busrit van Cambodja naar Ho Chi Minh was voor de verandering niet eentje langs de poorten van de hel, maar zowaar een met een hostess die ons van eten en drinken voorzag in de (relatief) luxe bus. Het kan dus toch in Azie... Aangekomen in Ho Chi Minh werd direct een eerder gemaakt statement ontkracht, namelijk dat het niet drukker kan dan in Bangkok. Vanwege hoge prijzen van brandstof en auto's rijdt iedereen op een scooter en de chaos is niet op een foto vast te leggen. Stel je eens heel veel scooters voor, doe daar eenzelfde hoeveelheid bij en je zit nog niet op een kwart van het straatbeeld hier. Totale anarchie in haar beste vorm. Bij de meeste kruispunten zijn geen stoplichten; de tactiek is flink toeteren als je een kruispunt nadert, iets vaart minderen en dan elkaar ontwijken. Het resultaat is een wirwar van scooters, die ondanks vele bijna-ongelukken allemaal langs elkaar schieten. Oversteken in deze stad kan dan ook niet normaal. Het is zaak om heel rustig over te lopen en hetzelfde tempo aan te houden, zodat de scooters langs je kunnen rijden. Een simpele straat oversteken heeft meer weg van een regelrechte zelfmoordpoging...

In Ho Chi Minh hebben we besloten de laatste bak ellende over ons heen te laten komen door naar het War Remnants Museum te gaan. Ik hoef niet uit te leggen wat een gruwelijke ellende dit land heeft meegemaakt in de jaren '60 en '70 tijdens de strijd tussen het communisme en het kapitalisme. Bij mij minder bekend waren de gevolgen (die nog dagelijks zichtbaar zijn) van de giftige stoffen als Agent Orange die gebruikt werden door de Amerikanen. Mismaakte kinderen zijn nog aan de orde van de dag en van de giftige vaten die uit vliegtuigen werden gegooid, ligt het meerendeel nog in de jungle. De bekende Cu Chi-tunnels iets naar het noorden waren tevens indrukwekkend. Het is onvoorstelbaar hoe deze gasten jarenlang onder de grond hebben geleefd en met beperkte middelen hebben gevochten. Zelf mochten we uiteraard nog even door een tunnel kruipen: ik zocht na 30 m in de tunnel (helemaal gehurkt zit je nog met je hoofd tegen het 'plafond') zo snel mogelijk de uitgang. Waar Lon normaal geen last heeft van claustrofobie, keerde ze na twee meter in de tunnel alweer om (lichtelijk in paniek). Het museum en de Cu Chi-tunnels gaven duidelijk 'de andere kant' van het verhaal weer soms met nare nasmaak. Dat Amerikanen door deze instellingen (vaak door de Communistische overheid gefinancierd) als grote schoften worden afgeschilderd, is tot daar aan toe. Maar verheerlijkingsfimpjes van (in onze ogen) oorlogsmisdadigers aan Noord-Vietnamese kant hoefden we niet te zien. De overheid wil graag doen geloven dat het communistische noorden de grote overwinnaar is van de oorlog. Op papier is het misschien zo, maar een oorlog met drie miljoen slachtoffers kent in onze beleving alleen maar verliezers. Aspen-Adonis Marten B., die door het winnen van een briljante prijsvraag van de campagne "Verantwoord Frituren" een reis naar Ho Chi Minh had gewonnen, hebben we niet meer kunnen ontmoeten door te laat contact. Helaasch...

Vanaf Ho Chi Minh met de trein geprutteld naar Nha Trang om eindelijk eens een beetje te chillen. Deze plek staat bekend als DE badplaats van Vietnam en niet onterecht. Vele barretjes, restaurants en een strak wit strand moesten voor ons de setting zijn voor een week surfen, snorkelen en misschien duiken. 's Avonds kwamen we aan en toen we 's ochtends naar buiten liepen om ons op het strand te laten vollopen met cocktails op een warm strand, werkte een klein detail niet mee. Het was KOUD: Fucking 20 graden en bewolkt. En op internet bij de plaatselijke Piet Paulusma-site bleek dat de voorspellingen voor de rest van de week niet beter waren. Toen uit frustratie ons reisschema weer omgegooid: tickets omgeboekt, snel doorreizen naar het noorden, een week eerder weg uit Vietnam en dan met het vliegtuig naar Zuid-Thailand voor de nodige zee en surf. De volgende ochtend dus niet op het strand, maar in de trein richting Danang om van daaruit naar Hoi An te gaan. Om maar even het filosofische Twentse spreekwoord te gebruiken: "Mjoah, tis wat..."

Hoi An, de kleermakerstad van Vietnam, was een leuke plek om even een paar avonden flink door te halen in een kansloze kroeg, waar mensen meer op dan naast de pooltafel stonden. En uiteraard de uitgelezen mogelijkheid om voor een paar centen kleding op maat te laten maken. De oogst voor twee personen met kwaliteitsstof: twee pakken, een colbert, zes overhemden en twee paar schoenen. En dat voor omgerekend nog geen 250 euro. Daar kan je in Nederland net je reetveter voor op maat krijgen. In dit stadje tevens nog een geweldige ervaring gehad door Mr. Phong. Deze Vietnamese man nodigde ons uit voor een dag 'echt' Vietnam in zijn dorp. De dag erna op een gehuurde motor achter hem aangereden en een onvergetelijke dag gehad. De beste man heeft ons alles verteld over de oorlog (waar hij zelf nog in gevochten heeft), het communisme, de cultuur, de leefgewoontes, bijgeloof en nog veel meer. Een rondleiding door zijn dorp bracht ons langs de lokale sigarendraaier, die aan het gebit te zien een peukie teveel had gerookt. Na een toplunch, bereid door zijn vrouw, weer richting Hoi An gegaan met als bagage onbetaalbare verhalen over alles wat met Vietnam te maken heeft. Het heeft ons de ogen over dit land in ieder geval flink geopend.

De nachtbus naar Hanoi was weer ouderwets ruk. Vanuit de hoofdstad van Vietnam een prachtig uitstapje gemaakt naar Ha Long Bay en een nachtje op een boot gepit. De enige heldere dag van de week (de rest was het zicht ruk door de mist) lekker gekayaked en rondgedobberd op zee. Verder met de nachttrein nog naar het steenkoude Sapa (verreweg de mooiste plek van Vietnam) gegaan onder de rook van China. Daar met hetzelfde geluk wat betreft het weer twee dagen gehiked door de rijstvelden en geslapen bij een lokale familie. Hoogtepunt hier was de uitnodiging van een familie waar we onderweg langskwamen, die onze gids toevallig kende. In de veredelde hut, waar 15 mensen woonden, beleefd het "happy water" (goedkope stro-rum) geaccepteerd en ons verbaasd over de leefomstandigheden van de etnische groepen in de bergen. Voor Sapa en Ha Long Bay geldt verder vooral: check de foto's.

En zo zijn we Vietnam weer doorgereisd in een recordtempo. Na Laos en Cambodja was het fijn om weer in een land te zijn, die een stuk verder is ontwikkeld en met minder armoede te maken heeft. Maar waar we niet aan konden wennen waren de hordes toeristen en het feit dat bijna alles georganiseerd is. Je bent in dit land een van de velen en daar ontkom je niet aan. Door met de trein te reizen en de dag met Mr. Phong zijn we nog "off the beaten track" geweest. Maar overal waar je komt, ben je een lopende geldmachine. En echt overal komen er verkopers op je af. De zin die we niet meer kunnen horen is dan ook "You buy something?!" (soms zonder het vraagteken).

Vietnam heeft geweldige natuur en een indrukwekkende geschiedenis. We hebben genoten van Hoi An en het hoogtepunt was zonder meer Sapa, waar de hike echt fantastisch was. Wat een schitterende natuur heeft dit land. Maar om eerlijk te zijn heeft Vietnam niet ons hart kunnen stelen zoals Laos en Cambodja dat heeft gedaan. Of, om Neal maar even te citeren: been there, seen it, done it, wouldn't do it again.

Leute, morgen vliegen we naar Phuket en van daaruit pakken we de boot naar Ko Phi Phi (volgens sommigen een van de mooiste eilanden op onze aardkloot). Van daaruit de laatste update, voordat we 10 maart weer naar Nederland vliegen. Voor nu is het hopen dat het weer omslaat in het tropische zuiden, want voor de komende week is er veel onweer voorspelt...