Stil...
Door: Edwin
Blijf op de hoogte en volg Edwin
10 Februari 2008 | Cambodja, Khett Siem Reab
Reizen betekende tot dusver chaotische steden zonder rustpunt, exotische eilanden met omgeving rechtstreeks uit fotoboeken en tochten door ruwe natuur. Maar zelden gebeurde hetgeen wat ons in Cambodja continu overvalt: stilte. En dan niet stilte van de omgeving, maar stilte in jezelf.
Dat komt in de eerste plaats omdat met eigen ogen kennis is gemaakt met de gruwelijke historie van dit land. In de jaren '70 regeerde de beruchte Khmer Rouge met brute hand. Deze extreem Maoistische beweging had het meest debiele beleidsplan ooit: ze wilden terug naar het jaar nul, waarbij iedereen op het platteland diende te werken. Daarbij werden niet alleen tegenstanders van het regime afgeslacht, maar waren ook leraren, geleerden, andere opgeleidden, mensen die een andere taal konden spreken, medici, ingenieurs of gewoon brildragenden. Tussen 1974 en 1979 vonden naar schatting drie miljoen mensen de dood door dit regime, ongeveer 25% van de bevolking.
Een bezoek aan het Tonsleng Museum, de voormalige beruchte S21-gevangenis, gaf een gruwelijk inzicht in de martelpraktijken. Het prikkeldraad rond de bovenste verdiepingen waren niet om gevangenen van ontsnappingspogingen te weerhouden, maar van zelfmoordpogingen. Tijdens de martelpraktijken (vaak uitgevoerd door kinderen) hielden de Khmer Rouge een uitgebreide administratie bij. De pasfoto's van de gevangenen staan nu in grote getalen in de lege martelcellen. Vooral de foto's van doodsbange kinderen, wetend dat ze hun dood tegemoet gaan, zijn hartverscheurend. Dezelfde middag zijn we richting de Killing Fields gegaan, een gedenkplaats vlak buiten de stad voor nabestaanden. Hier werden vroeger de gevangen van de S21-gevangenis naar toe gebracht om te worden vermoord. Het gebied ligt bezaaid met massagraven, waarvan sommigen speciaal voor onthoofde mensen of voor baby's. Op veel plekken komen kledingstukken nog uit de grond. De plaats is een herdenkplaats met als centrum een glazen toren met daarin duizenden opgegraven schedels. Om kogels te sparen lieten de Khmer de meeste gevangenen doodbloedden of werden doodgeslagen. Babies en de kleinste kinderen werden bij hun enkels gepakt en doodgeslagen tegen een boom. Dit was nog geen 30 jaar geleden. De boom staat er nog. Dan ben je even heel stil....
Samen met Neal en Matt, de lads from the U.K. met wie we in Phnom Penh weer zijn opgetrokken, besloten we de dag erna naar een weeshuis te gaan. De achtergrond van deze tehuizen is treurig: de overheid doet helemaal niets, terwijl de tehuizen schreeuwen om middelen. Om, met dit in het achterhoofd, niet met lege handen te komen, namen we 100 kg rijst mee (Tuk Tuk ging net niet door z'n as), een lading zeep, schriften/pennen en een football. Aangekomen troffen we 60 dolenthousiaste kinderen aan van 1 t/m 18 jaar. De oudste van het gezelschap gaf een rondleiding door het snikhete gebouw: geen bescherming tegen muggen (met malaria als nr. 1 killer van het land), geen tafels, geen stoelen, geen bedden en geen dekens. De jongens slapen op de grond van de woonkamer en de meisjes (30 in totaal) verdeeld over een kamer van 5 x 5 meter en het toilet (!). En dat terwijl het verdomme toch echt 2008 is.
De hele avond hebben we met de rakkers gespeeld, ze rondgesleurd, in de lucht gegooid en met ze gestoeid. En dan blijkt dat het deze kinderen aan één ding ontbreekt: liefde en aandacht. Even een aai over de bol. Ze hingen de hele avond aan ons. Dan pakte plotseling een mannetje z'n gitaar en begon te zingen, terwijl weer een ander kereltje z'n beste breakdance-moves liet zien. Wat een enthousiasme, echt fucking briljant. Lon had de hele avond een klein mannetje op de arm van ongeveer één jaar oud. Het mannetje is zwaar ondervoed en had duidelijk slaaptekort. Maar als Lon hem probeerde weg te leggen, begon het kereltje te huilen. Gedumpt door z'n vader bij het weeshuis en snakkend naar wat aandacht. Voordat we met pijn in ons hart het weeshuis verlieten 's avonds, leegden we eerst onze portomonnee om de kas te spekken. Ook al is dit het verhaal van de druppel en de gloeiende plaat, daar hadden we even schijt aan. En terwijl we terugreden richting het guesthouse, zaten we in de Tuk Tuk onze tranen te verbijten. Het was stil...
Dit is Cambodja: continu confronterend. Je ontkomt niet aan de verschrikkelijke geschiedenis, maar vooral niet aan de huidige armoede. Bijna de helft van de mensen moet rondkomen van minder dan een dollar per dag. Rustig eten is er niet bij, want om de paar minuten staat er een zwerfkind of landmijnenslachtoffer aan je tafel. Er is geen enkele sociale zekerheid in dit land voor deze laatste groep mensen, terwijl er nog 1 miljoen mijnen liggen verstopt in Cambodja. Ontruimingskosten: 1000 dollar per stuk. Het ergste? De uitzichtloosheid. De overheid verdrinkt in een zee van haar eigen corruptie, terwijl de mensen op straat moeten lijden. Stemmen heeft geen zin, want "they just buy the elections". Het antwoord van een Tuk Tuk-driver waarom hij geen ander werk heeft: "If I had 2000 dollar, I'd buy myself a good job. But I don't have that kind of money." De restaurants die goed lopen, zijn vooral van Westerlingen. En wanneer je van een restaurant naar huis loopt, kom je zomaar weer langs een vrouw die bedelt terwijl haar vier kinderen naakt op een stuk karton liggen te slapen. Dit is Camodja: in your face.
Op dit moment verblijven we niet meer in Phnom Penh, maar in Siem Reap. De tempels van de Angkor Wat voldoen aan alle verwachtingen en zijn een absoluut hoogtepunt. Vooral de zonsopgang bij de tempels (wel om 5:00 op moeten staan...) was prachtig. Overmorgen gaan we met de bus naar Ho Chi Minh (of Saigon genoemd) in Vietnam. En dan laten we Camodja achter met gemengde gevoelens.
Om nog even met een glimlach af sluiten: check bij de foto's de geselecteerde toppers van weggebruikers. Omdat brandstof relatief duur is, zijn alle vrachtwagens tot het debiele overbeladen en rijdt men met gemiddeld drie mensen op een scooter. Het record-aantal dat is gespot op één scooter: zes mensen (helaas niet vast kunnen leggen). In Ho Chi Minh schijnt het een nog grotere chaos te zijn wat betreft het verkeer, dus dan nieuwe kansen!
Dat komt in de eerste plaats omdat met eigen ogen kennis is gemaakt met de gruwelijke historie van dit land. In de jaren '70 regeerde de beruchte Khmer Rouge met brute hand. Deze extreem Maoistische beweging had het meest debiele beleidsplan ooit: ze wilden terug naar het jaar nul, waarbij iedereen op het platteland diende te werken. Daarbij werden niet alleen tegenstanders van het regime afgeslacht, maar waren ook leraren, geleerden, andere opgeleidden, mensen die een andere taal konden spreken, medici, ingenieurs of gewoon brildragenden. Tussen 1974 en 1979 vonden naar schatting drie miljoen mensen de dood door dit regime, ongeveer 25% van de bevolking.
Een bezoek aan het Tonsleng Museum, de voormalige beruchte S21-gevangenis, gaf een gruwelijk inzicht in de martelpraktijken. Het prikkeldraad rond de bovenste verdiepingen waren niet om gevangenen van ontsnappingspogingen te weerhouden, maar van zelfmoordpogingen. Tijdens de martelpraktijken (vaak uitgevoerd door kinderen) hielden de Khmer Rouge een uitgebreide administratie bij. De pasfoto's van de gevangenen staan nu in grote getalen in de lege martelcellen. Vooral de foto's van doodsbange kinderen, wetend dat ze hun dood tegemoet gaan, zijn hartverscheurend. Dezelfde middag zijn we richting de Killing Fields gegaan, een gedenkplaats vlak buiten de stad voor nabestaanden. Hier werden vroeger de gevangen van de S21-gevangenis naar toe gebracht om te worden vermoord. Het gebied ligt bezaaid met massagraven, waarvan sommigen speciaal voor onthoofde mensen of voor baby's. Op veel plekken komen kledingstukken nog uit de grond. De plaats is een herdenkplaats met als centrum een glazen toren met daarin duizenden opgegraven schedels. Om kogels te sparen lieten de Khmer de meeste gevangenen doodbloedden of werden doodgeslagen. Babies en de kleinste kinderen werden bij hun enkels gepakt en doodgeslagen tegen een boom. Dit was nog geen 30 jaar geleden. De boom staat er nog. Dan ben je even heel stil....
Samen met Neal en Matt, de lads from the U.K. met wie we in Phnom Penh weer zijn opgetrokken, besloten we de dag erna naar een weeshuis te gaan. De achtergrond van deze tehuizen is treurig: de overheid doet helemaal niets, terwijl de tehuizen schreeuwen om middelen. Om, met dit in het achterhoofd, niet met lege handen te komen, namen we 100 kg rijst mee (Tuk Tuk ging net niet door z'n as), een lading zeep, schriften/pennen en een football. Aangekomen troffen we 60 dolenthousiaste kinderen aan van 1 t/m 18 jaar. De oudste van het gezelschap gaf een rondleiding door het snikhete gebouw: geen bescherming tegen muggen (met malaria als nr. 1 killer van het land), geen tafels, geen stoelen, geen bedden en geen dekens. De jongens slapen op de grond van de woonkamer en de meisjes (30 in totaal) verdeeld over een kamer van 5 x 5 meter en het toilet (!). En dat terwijl het verdomme toch echt 2008 is.
De hele avond hebben we met de rakkers gespeeld, ze rondgesleurd, in de lucht gegooid en met ze gestoeid. En dan blijkt dat het deze kinderen aan één ding ontbreekt: liefde en aandacht. Even een aai over de bol. Ze hingen de hele avond aan ons. Dan pakte plotseling een mannetje z'n gitaar en begon te zingen, terwijl weer een ander kereltje z'n beste breakdance-moves liet zien. Wat een enthousiasme, echt fucking briljant. Lon had de hele avond een klein mannetje op de arm van ongeveer één jaar oud. Het mannetje is zwaar ondervoed en had duidelijk slaaptekort. Maar als Lon hem probeerde weg te leggen, begon het kereltje te huilen. Gedumpt door z'n vader bij het weeshuis en snakkend naar wat aandacht. Voordat we met pijn in ons hart het weeshuis verlieten 's avonds, leegden we eerst onze portomonnee om de kas te spekken. Ook al is dit het verhaal van de druppel en de gloeiende plaat, daar hadden we even schijt aan. En terwijl we terugreden richting het guesthouse, zaten we in de Tuk Tuk onze tranen te verbijten. Het was stil...
Dit is Cambodja: continu confronterend. Je ontkomt niet aan de verschrikkelijke geschiedenis, maar vooral niet aan de huidige armoede. Bijna de helft van de mensen moet rondkomen van minder dan een dollar per dag. Rustig eten is er niet bij, want om de paar minuten staat er een zwerfkind of landmijnenslachtoffer aan je tafel. Er is geen enkele sociale zekerheid in dit land voor deze laatste groep mensen, terwijl er nog 1 miljoen mijnen liggen verstopt in Cambodja. Ontruimingskosten: 1000 dollar per stuk. Het ergste? De uitzichtloosheid. De overheid verdrinkt in een zee van haar eigen corruptie, terwijl de mensen op straat moeten lijden. Stemmen heeft geen zin, want "they just buy the elections". Het antwoord van een Tuk Tuk-driver waarom hij geen ander werk heeft: "If I had 2000 dollar, I'd buy myself a good job. But I don't have that kind of money." De restaurants die goed lopen, zijn vooral van Westerlingen. En wanneer je van een restaurant naar huis loopt, kom je zomaar weer langs een vrouw die bedelt terwijl haar vier kinderen naakt op een stuk karton liggen te slapen. Dit is Camodja: in your face.
Op dit moment verblijven we niet meer in Phnom Penh, maar in Siem Reap. De tempels van de Angkor Wat voldoen aan alle verwachtingen en zijn een absoluut hoogtepunt. Vooral de zonsopgang bij de tempels (wel om 5:00 op moeten staan...) was prachtig. Overmorgen gaan we met de bus naar Ho Chi Minh (of Saigon genoemd) in Vietnam. En dan laten we Camodja achter met gemengde gevoelens.
Om nog even met een glimlach af sluiten: check bij de foto's de geselecteerde toppers van weggebruikers. Omdat brandstof relatief duur is, zijn alle vrachtwagens tot het debiele overbeladen en rijdt men met gemiddeld drie mensen op een scooter. Het record-aantal dat is gespot op één scooter: zes mensen (helaas niet vast kunnen leggen). In Ho Chi Minh schijnt het een nog grotere chaos te zijn wat betreft het verkeer, dus dan nieuwe kansen!
-
10 Februari 2008 - 15:32
Aniek:
Wat een indrukwekkend verhaal.. ja daar word je zeker stil van. Had van Karlijn er al wat over gehoord toen zij er was, maar dit is nog wat extremer. Goed dat jullie daar kijken en die rijst en spullen hebben meegebracht, alle kleine beetjes helpen! Pff ik zou het niet kunnen zien denk ik. Zie uit naar het volgende verhaal! x aniek -
10 Februari 2008 - 15:49
Cis:
Kippenvel!
Groetjes Vanuit de Mina Kruseman (ff niet de kamer van Koen maar mijn kamer!)
Cis -
10 Februari 2008 - 15:58
Donny:
Damn, wat een indrukkend verhaal man! En dat nog maar 30 jaar terug...
Owjah, dat scooter verhaal...wij hebben ooit met 8 man op de schakelbrommer van steem gezeten :) Cambodja eat your heart out;)
groets -
10 Februari 2008 - 17:04
Thea:
Al bij het lezen krijg je tranen in je ogen...het moet vreselijk zijn!!!
kus, mams-Thea -
10 Februari 2008 - 18:01
Elise:
Hey!
Jeetje wat een verhalen en maak je veel mee!
Erg indrukwekkend om allemaal te lezen...je staat er helemaal niet bij stil....
Goede en indrukwekkende reis verder....
grtz Elise -
10 Februari 2008 - 18:29
Bert.:
Luitjes wat een ervaring doen jullie weer op. Ja en goed dat jullie en jullie ons er weer eens bij stil laten staan.
Nu weer verder.
Kus Bert. -
10 Februari 2008 - 19:19
Miss Minky:
Wat een indrukwekkende verhalen weer! Ongelovelijk he!
Een goede reis verder!
Tot snel!
Kuzzie
-
10 Februari 2008 - 19:28
Marijn:
Hallo avonturiers.
Nog niet z'n gek idee van die Khmer Rouge iedereen zijn eigen boerderijtje. Trouwens om op z'n manier de varkens vervoeren had ik nog nooit aan gedacht. ik zal Bram eens tippen.
Het ga jullie goed,
Gr. Marijn
-
10 Februari 2008 - 20:20
Karlijn:
Cambodja is wel ff wat anders dan Thailand & Laos hè? I can still feel that silecence... Mooi beschreven weer! Angkor Wat is wel impressive! Bij jullie ook zoveel van die gekke chinezen & jappaners? Enjoy nog even! X -
10 Februari 2008 - 20:20
Bas:
Hey Lon & Eddie,
Indrukwekkend verhaal. Zet alles wel weer even in het juiste perspectief... (Al is de overwinning op die eierdopjes uit Almelo wel fijn ;) ).
Fijne reis nog! -
10 Februari 2008 - 21:17
Vader Van Peter:
Luitjes
Indrukwekkend verhaal, wordt je echt stil van. Bepaalt je weer even hoe goed wij het in Nederland hebben. Zou voor iedereen een verplichte stage moeten zijn. -
11 Februari 2008 - 10:18
Jan-Jaap:
Hey! wat een ellende daar zeg... en dan te bedenken dat Paul Rosenmuller en kornuiten in de jaren 70 openlijk steun betuigden aan het regime en zelfs geld inzamelden... what a world
indrukwekkend! -
11 Februari 2008 - 13:13
Maaike:
pff, daar word je wel ff heel stil van ja...erg imdrukwekkend verhaal!
Liefs Maaike
-
11 Februari 2008 - 18:54
Nienke:
Ik ben stil... Jeetje zeg. Die geschiedenis...de uitzichtloze toestand nu, wat moet er ooit nog van dat land terecht gaan komen. Volgens mij is het liefste wat je zou doen al die kindjes meenemen deze kant op! Wat een bijzondere ervaring, hoe dubbel ook toch moet het ook top gevoeld hebben om die kinderen de dag van hun leven te bezorgen. Goed bezig!!! Dikke kus op jullie hoofdjes -
12 Februari 2008 - 09:58
Valérie:
Wow, mooi verteld zeg! Zeker indrukwekkend verhaal...De foto's zeggen ook al genoeg!
Veel plezier nog in Saigon! -
13 Februari 2008 - 18:10
Erik-Jan:
Ongelooflijk en hartverscheurend. Het verhaal met bijbehorende foto´s krijg ik al rillingen van. Om dat in het echt te zien en te voelen moet verschrikkelijk zijn.
Succes met de verdere reis!
Missen jullie wel hier!!! -
14 Februari 2008 - 14:10
Ans:
Ben weer helemaal bij met lezen. Wat een mooie ontroerende verhalen. Ik kreeg er een brok van in mijn keel en dat is echt niet de leeftijd. De foto's en video's zijn prachtig. Ik wens jullie verder nog een fijne reis samen en natuurlijk (ook van Dick) een vette hug.
Kus! -
14 Februari 2008 - 20:57
Marise:
Wat een wereld op zijn kop! De contrasten van rijk en arm is nog nooit zo dichtbij voor jullie geweest, denk ik. Geweldig om te lezen, dat jullie vooraf gedacht hebben aan nuttige spullen voor de kinderen, ik kreeg er een brok van in mijn keel.
Dikke kus, je zus!! -
18 Februari 2008 - 08:30
Esther:
Hoi Hoi Bruce en Leonne! Ik denk; ik lees even een leuk vakantieverhaaltje en even kijken hoe Lonn eruit ziet na een paar mnd, maar dan krijg ik dit...wat erg zeg. En dat kindje op schoot,en die boom :(.Maar wel goed dat jullie het gezien hebben,dat vergeet je niet meer. Leon: nog bedankt voor je hyves-berichtje! En heel veel plezier nog, hopelijk met leukere (luchtigere) verhalen! En tot gauw in NL!
Liefs Esther -
18 Februari 2008 - 13:42
Karin:
Lieve Ed en Lon
Krijg gelijk het gevoel van iets willen doen.....,maar!!! Verbijsterend wat jullie daar tegen komen en wat een prachtige manier van omgaan,met wat je daar tegen komt.Lon ik moest huilen toen ik jou met die baby zag.Wat een emotie's.
Ook ik ben nu stil. Liefs en geniet ook van al het moois en elkaar. -
24 Februari 2008 - 15:50
Vera En Bert:
hallo lon en edwin,
hoe gaat het met jullie, zeer indrukwekkend om te lezen jullie ervaringen, wat een verschillende werelden op een aardbol hè. hier alles goed, we kijken uit naar de lente en zomer, dan zien we jullie ook weer.
goede reis nog en veel groeten en liefs van vera en bert.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
