Glesga!

Het is alweer een maand geleden dat het bourgondische bestaan in de metropool Enschede werd ingeruild voor het land waar whiskey, vet eten, lelijke mensen en slecht weer onontkomelijk zijn. Oftewel: hoog tijd voor de eerste update vanuit Schotse Glasgow. Het expliciet vermelden van Schotland doe ik met reden, aangezien de locals braakneigingen krijgen van alles wat met Engeland te maken heeft. Noem een roodharige doedelzakspeler met kilt daarom ook nooit een Engelsman, want dan bestaat de kans dat de bagspipe op een plek verdwijnt dat nog nooit zonlicht heeft gezien.

De eerste maand in Glasgow zit er bijna op en het leven begint voorzichtig vorm te krijgen. De randvoorwaarden voor een heftige start waren aanwezig. Ik vertrok met een nog niet echt gespecificeerde (lees: geheel onduidelijke) afstudeeropdracht aan de Universiteit van Strathclyde, Lon zonder werk en bovendien hadden we geen onderdak, afgezien van een reservering in een hostel voor een paar dagen.

De zoektocht naar woningruimte zorgde ervoor dat we de stad binnen een week behoorlijk hadden verkend. De markt was gekkenwerk: het collegejaar stond op het punt van beginnen en de studenten aan de drie universiteiten in deze stad waren allemaal op jacht naar onderdak. De meeste flatjes waren binnen enkele uren na plaatsing op internet of via briefjes in etalages weg. Kwalitatief goed aanbod is schaars: flats met vloerbedekking in de badkamer/toilet zijn meer regel dan uitzondering. En dat betekent niet dat Schotten beter kunnen richten: de geur bij binnenkomst vertelt het verhaal. Veel flats liggen veelal in buurten waar je ‘s avonds zelfs je hond niet alleen wil laten op straat. Sowieso is Glasgow bezaaid met schooierbuurten; veel inwoners (type: zwarte tanden, sigaret op de lip, joggingpak en sportschoenen van de plaatselijke Zeeman) hebben duidelijk of geen knaak te makken of vinden het oprecht mooi hoe ze eruit zien. Maar dat laatste betwijfel ik.

De meest relaxe buurten (West End en City Centre) zijn daarentegen wel weer belachelijk duur om te wonen en betaal je een paar honderd pond voor een veredelde bezemkast. Uiteindelijk binnen een week een schitterend flatje gevonden, weliswaar buiten het centrum/West End maar op 15 min lopen van de metro. De huisbaas heeft een zooi nieuwe meubels gekocht in ruil voor het feit dat we de flat zelf hebben schoongemaakt. Vanaf 1 oktober konden we erin, dus helaas hebben we ons wel nog een tijd moeten vermaken in het hostel. De locatie hiervan had slechter gekund: onze kamer keek uit op het stadion van Partick Thistle FC/Glasgow Warriors. Dus geheel kostenloos de Cup-match tussen Thistle en de Glasgow Rangers mogen aanschouwen met een fantastisch sfeertje van de thuissupporters (favoriete woorden vanaf de tribune, al dan niet in combinatie: ‘fuck’ dan wel ‘fucking’ en het onvolprezen ‘wanker’). Drie dagen later vanuit de kamer het rugby-wedstrijd meegepakt van de Glasgow Warriors.

Verdere indruk van de stad is heel goed. Typerend voor het straatbeeld zijn skinny-jeans, kunstenaars en vage petjes. Maar vooral net iets te dikke vrouwen met een net iets te felle kleur in hun haar die niet schromen om net iets teveel te laten zien van hun net iets te witte (hang)tieten. Ditzelfde geldt voor een hoog gehalte openbaar te aanschouwen bilspleten. Daarnaast zijn er veel winkels en chille restaurants te vinden. De stad ademt voetbal en elke local begint binnen 30 seconden over voetbal.... Prachtig!

Glasgow staat toch vooral bekend om de muziek. Even wat namedropping: Franz Ferdinand, Travis, Snow Patrol en wat minder recent de Simple Minds komen hier vandaan. Glasgow is dé muziekhoofdstad van de UK (al beweren ze in Manchester en Liverpool hetzelfde). Letterlijk elke avond zijn hier gigs van voornamelijk Indie Rock bands, die nog niet zijn doorgebroken. Een avondje in de King Tut’s Wah Wah Hut (die naam kan je niet nuchter hebben bedacht) was het schoolvoorbeeld van de muziek in Glasgow. In deze Metropool/Atak-achtige tent werd onder andere Oasis ontdekt en naar aanleiding van hun optreden hier, kregen ze hun eerste platencontract. Daarnaast was er een festival in de stad, waar op elke straathoek (vaak in de stromende regen) bands optraden. Iedereen (inclusief zwervers, check de filmjes op de Facebook-pagina van Lon) geniet hier oprecht van alternatieve rock muziek.

Zoals vooraf beloofd aan de liefhebbers in Nederland de tips voor het betere nog onbekende gitaarwerk. Beide bands hebben we live gezien:

The Metros:
http://www.youtube.com/watch?v=5vmLCONCBME
http://www.youtube.com/watch?v=AUtGnwn6iFo

The Troubadours:
http://www.youtube.com/watch?v=bGXwPWuCBzg

Volgende update uiteraard weer nieuwe namen. Lon is druk bezig met het zoeken naar een baan en komende week gaat mijn afstudeeropdracht écht van start. Reden genoeg om nu maar weer eens wat nuttigs te gaan.Op de Facebook-pagina van Lon staan de eerste foto’s voor de liefhebbers (ook voor niet-Facebookers te bekijken):
http://www.facebook.com/album.php?aid=2008776&l=af0f3&id=1024298676

Keep in touch!

PS We hebben nieuwe UK-telefoonnummers:
Edwin: +447549541034
Lon: +447508037112