Afscheid uit het paradijs

Als laatste station van een lange reis was een slechtere locatie denkbaar: Koh Phi Phi voldoet namelijk aan alle voorwaarden om het predicaat 'tropisch paradijs' te krijgen opgelabeld. Het strand is adembenemend: de combinatie van het parellwitte zand, de heldere groene zee en een prachtig uitzicht waren voor de Lonely Planet reden genoeg voor de beschrijving "one of the most jawdropping beaches in the world". Met Bob Marley uit de speakers en een strak blauwe hemel (de weersvoorspellingen vol met onweer zijn allemaal zo betrouwbaar gebleken als de genezingskracht van Jomanda) was de enige activiteit af en toe wat verkoeling in het water te zoeken, voordat er weer neergeploft kon worden op het strandbedje. De sfeer is (typerend voor eilanden) laidback en de mensen zijn een verademing na Vietnam: vriendelijk, behulpzaam, humoristisch en relaxed. Uitgaan is sowieso al leuker als het op slippers kan, maar de clubs zijn oprecht gezellig. Als een paradijs bestaat, dan moet Ko Phi Phi een goede indicatie geven van hoe het eruit ziet. Toch schuilt er een groot litteken op het eiland. Wat opvalt bij aankomst was dat alles nieuw is op dit eiland: restaurants, guesthouses, duikscholen, etc. En de reden laat zich raden: op 26 december in 2004 was Ko Phi Phi een van de slachtoffers van de tsunami. De plek waar alle gebouwen stonden, was compleet weggeslagen door de golven. Luchtfoto's van vlak na de tsunami laten zien dat er niets meer heel was. Op dezelfde plek is in rap tempo herbouwd en veel nieuwe palmbomen komen langzaam uit de grond. Dit keer heeft het eiland echter wel een tsunami-alarm en overal waar je loopt zijn bordjes zichtbaar met de 'tsunami escape route'. In restaurants en bars worden oud-collega's herdacht met foto's aan de muur. Ergens in de mentaliteit van de mensen lijkt ook een dankbaarheid te zitten voor het feit dat zij nog leven. Het blijft een vreemde gedachte dat dit nog maar drie jaar geleden is.

De plannen waren om te surfen, maar daar is van afgezien. Want zonder een zuchtje wind was dobberen het hoogst haalbare. De activeiten bleven vooral beperkt tot helemaal niets doen. Het hoogtepunt van het verblijf was zonder meer de speedboattrip. De hele dag is over het water gestuiterd om langs verschillende eilanden en snorkelplaatsen te gaan. Het zeeleven is gruwelijk mooi met haar koraal en al het moois eromheen. Niet voor niets wordt dit deel van Thailand als een van de mooiste duikplekken betiteld. Op het "sharkview-point" had slechts een mede-reiziger het geluk om een haai van twee meter te spotten, maar dit mocht de pret niet drukken. Op vier verschillende plekken zijn we uit de boot gesprongen om te snorkelen en hadden we het gevoel door een enorm aquarium te zwemmen. De trip ging tevens nog langs een hoge rotswand, waar opgeklommen mocht worden voor het betere "cliff-jumping". Behoorlijk kick om van een meter of 12 naar beneden te springen. Lon vergat in haar enthousiasme haar lichaam recht te houden en kantelde in de lucht heel iets naar links. Daardoor heeft ze als aandenken een blauwe plek op haar been door de klap op het water. Desondanks kwam ze met een grote lach op haar gezicht uit het water. Afsluiter van de dag was een bezoek aan Maya Beach. Dit strand staat beter bekend als de plek waar de film "The Beach" is opgenomen. En het moet gezegd worden: ook geen onaardige plek om met je snufferd aan de zee te liggen.

Vrijdag was het tijd om met de boot terug te gaan naar Phuket na week chillen. De volgende dag teruggevlogen naar het episch centrum van de reizigerswereld in Azie: Bangkok. Gisteravond aan de Khao San-road met alle backpackergespuis behoorlijk aan de drank gegaan om de boel goed af te sluiten. Een nacht vol met Chang Beer, wodka-Redbull en gin tonic samen met twee Ozzies deden denken aan de goeie ouwe tijd in Eanske. De laatste stop van de nacht was een eetwagentje met spring-roll's, maar daar stond me de volgende ochtend weinig meer van bij. Een mega-kater de dag erna voor ons beiden maakte duidelijk dat de dranktolerantie niet meer is wat het was...

Maar nu is het dan echt zover: Nederland is in zicht. Morgenochtend wacht het vliegtuig naar Dusseldorf voor de onvermijdelijke terugvlucht. Uiteraard zin om terug te gaan, want zo lang op pad wordt het verlangen naar vrienden en familie wel steeds groter. Grolsch in een Nederlandse kroeg met je vrienden en dan op de fiets naar huis: lichte kwijl ontstaat als ik eraan denk. Maar aan de andere kant gaan we de onbegrensde vrijheid van het reizen missen. Waar gaan we naar toe? En hoe? En als je geen zin hebt in een eerder opgesteld plan, dan doe je het anders. Niet voor niets hebben we vele keren reisschema's omgegooid. Geen idee hebben welke dag het is. Overnachten voor nog geen 40 eurocent per persoon in Laos. En dan alle mensen die we hebben ontmoet. Van een vrouw van bijna 70 in haar eentje op reis door Zuid-Oost Azie, die vertelt hoe ze in de jaren '60 van Egypte over land naar Vietnam is gereisd dwars door landen als Syrie en Nepal. Dat ze cholera had opgelopen in Iran en de grens naar Pakistan werd gesloten vanwege een conflict. Of een Zwitsers stel met twee kinderen van 3 en 5 op wereldreis, dat in India de locals van hun blonde kinderen af moest slaan. Wat een karakters en wat een verhalen...

Het was een half jaar vol contrasten. Van zes dagen per week werken met 12 uren per dag naar het leven van een reiziger met alle vrijheid en vrijblijvendheid. Van de absolute luxe op een van de meest rijke plekken ter wereld in Dubai naar de bittere armoede op sommige plekken in Zuid-Oost Azie. Van elkaar niet zien drie maanden lang naar 24/7 op elkaars lip zitten (voordat je het vraagt, ja het is goed gegaan ;) ). Roadtrippin' na de Ramadan in Oman, werken met Pakistanen/Indiers zonder enige kennis van de Engelse taal op de schepen in Dubai en Ajman, als verdwaalde Westerlingen met Travaille, Jin en Jua stappen met andere ongeleidde Koreaanse projecttielen in karaokebarren in Seoul, trekking in Noord-Thailand, de fantastische mensen in het primitieve en wonderschone Zuid-Laos, het bezoek aan de weeskinderen in Cambodja, de natuur van Noord-Vietnam en de schoonheid van Ko Phi Phi. Zomaar wat momenten die voorbijflitsen van het afgelopen half jaar.

Dank voor alle mensen die het afgelopen half jaar tot een briljante ervaring hebben gemaakt. Voor het Nederlandse front bedankt voor alle mailtjes, smsjes en meer van dat spul. En uiteraard voor alle reacties op deze site met meer dan 10.000 bezoekers in 5,5 maand! Wij kijken er naar uit om u allen weer thuis bij de Mina's, in de kroeg, bij FC Twente of waar dan ook te groeten. De een met een laffe hand, de andere met een natte kus of weer een ander met een gemoedelijke ram op de schouder onder het genot van een goddelijke glas Grolsch. Kies vooral zelf bij welke groep je hoort.

Om alles goed af te sluiten een aantal quotes (naar goed voorbeeld van Cas A.) die wij nooit meer zullen vergeten:

"Shut up and drink!"
Favoriete zin van Jin tijdens het uitgaan

"Ron!"
Jua roept Lon, maar verwisselt altijd de L voor de R en vice versa.

"Ik heb niet geslapen, Jua ligt praktisch out in de slaapkamer, die hobbit is zo zat als een deur en Jin heeft moeite rechtuit te lopen. "
Dhr. Travaille heeft de nacht doorgehaald en zwaait ons toetertje lam uit

"I regard you as my family and will never forget you"
Jin vertaalt de bedankwoorden van zijn moeder van het Koreaans naar Engels na haar verjaardagscadeau van Lon, Peter en mij

"OH MY GOD, he is so popular!"
Koreaanse bakvis is al fan van Travaille een minuut na de ontmoeting in een discotheek

"I am sorry, but I love you!"
Behoorlijke bezatte Travaille en ondergetekende brengen serenades aan passanten door de Koreaanse nr. 1-hit uit volle borst te zingen op de straten van Seoul.

"You're not looking at the mantlepiece when you're poking the fire"
Neal legt op zijn eigen overdrachtelijke manier uit dat een lelijk hoofd van een vrouw niet een onoverkomelijk probleem is in bed

"I was Betty Swollocks this afternoon in the blistering heat"
Matt geeft in code-taal aan dat hij last had van een plakzak (= sweaty bollocks)

"She lookes like a Mary Hinch"
Neal gebruikt code-taal om aan te geven dat er een vrouw langs loopt die volgens hem waarschijnlijk een 'hairy minch' heeft

"Are you a doctor? Because you sure look like one"
Mr. Phong denkt dat ik rechtstreeks uit E.R. kom stappen

"Are you on a honeymoon?"
Vraag die we veel te vaak gesteld kregen

"Wat voor dag is het vandaag?"
Een vraag die we onszelf vaak stelden omdat het tijdsbesef verloren ging tijdens het reizen

"Hello money!"
Een kind uit Laos begroet ons op een oprechte manier

"You want coffee on bread? Coffee on bread, sir? You want have? Please? I have coffee on bread for you. You don't want now? Later maybe? Coffee on bread sir? Very cheap. Later then. Don't forget my coffee on bread!"
Jochie van 6 jaar oud is een van de vele verkopers bij de Angkor Watt en heeft zijn eigen stijl

"If you can do that in Polish, I'll buy your postcards"
Een Poolse vrouw daagt een jochie van 8 uit dat kaarten per 10 stuks verkoopt. Hij telde in het Duits, Frans, Engels, Nederlands en Spaans van 1 tot 10. Toen het kereltje als antwoord domweg van 1 tot 10 telde in het Pools, ging de vrouw overstag en kocht een zooi kaarten

"Motorbike? You want motorbike? No... Hashies? Marihuana?"
Vietnamees vraagt eerst of we een lift nodig hebben en popt dan de vraag die hem echt geld oplevert. Dit gebeurde in Vietnam ongeveer 5 keer per dag in de grote steden

"It is my honour to have you here"
Tuk Tuk-driver Terry verwelkomt ons in de veredelde hut waar hij met zijn moeder en 8 (half)broertjes en (half)zusjes woont

"Any Americans in the bus?"
Vietnamese buschauffeur doet zijn routine-check

"I'm glad he checked whether there are Yanks on this trip. I fucking hate the bastards"
Englishman Ian kan zich wel vinden in de aversie tegen de Amerikanen, als deze blijken afwezig te zijn in de bus

"So you're from Holland? That's nice. And you speak Dutch with eachother? Yeah? Ok. And in Holland, you speak Dutch with eachother as well or you speak English then?"
Een 40-jarige Canadees snapt niet helemaal hoe de wereld in elkaar steekt buiten Noord-Amerika.

"Tuk Tuk? ... Patpong? ... Ping Pong?"
De meest gehoorde zin in Bangkok. Tuk Tuk-drivers proberen een ritje naar de beruchte hoerenbuurt Patpong in Bangkok te verkopen. Ping Pong refereert aan het witte balletje van dit spel dat vrouwen in deze buurt weg kunnen schieten (en dan niet met hun mond). Ook met een buisje en dartpijltjes worden alternatieve gooimethodes gedemonstreerd.

"Crew Still Alive"
Tekst op shirt van obers in een restaurant dat getroffen is door de tsunami

Voor de laatste maal vanuit Thailand:

CHEERS!