Integreren

Een totaal andere omgeving dan ons aller Holland: geen platte akkerlanden als kenmerk, maar de groene zee van de Perzische Golf afgebakend door oneindige vlaktes heet woestijnzand. Temperatuur rond de 40 graden, grootse industrie aan de horizon en in mijn remi achter de zandduinen in een complex midden in de bouwput: het lijken niet de randvoorwaarden voor een bruisend leven, maar eerder een garantie tot eenzaamheid. Maar tot nu toe is niets minder waar: de draai van het alledaagse leven heb ik hier in het Midden-Oosten helemaal gevonden. Het werken vergt veel energie en vooral tijd, maar eenmaal vrij heb je geen enkele verplichting meer. Boodschappen doen, opruimen en kleren wassen horen hier niet tot de bezigheden. Je kunt gaan en staan waar je wilt, zodra je de deur van het kantoor achter je dicht trekt.

Mijn huisgenoot Najim, een Marokaanse Nederlander in vaste dienst van Van Oord, is een uitstekende compagnon. Gortdroge humor en zijn laidback instelling zorgen voor een wisselwerking van slechte grappen en slap gelul, die het navertellen niet eens waard zijn. Een goede zaak dus. Gezien het feit dat het Ramadan is (het dagelijkse leven heeft tijdens deze maand een ander ritme dan normaal), proberen moslims zoveel mogelijk samen te eten. In elk restaurant wordt er veelal een iftar bereid: een groot buffet dat opent op het moment dat de moslims weer mogen eten. Amerikanen zouden het een “all you can eat” noemen, maar dan zonder de zweterige burgers, french fries met kartonsmaak en large soda’s. Deze week introduceerde Najim mij aan zijn beste vrienden hier in het Midden-Oosten, een getrouwd stel (Walid & Warda) uit Nederland met Libaneze en Marokaanse roots. Samen met hun buitenlandse vrienden vulden we verschillende avonden de tafels in Marokaanse en Arabische restaurants. Vaak als enige witneus en niet-moslim in het restaurant aan een tafel tussen een bonte verzameling van Tunesiërs, Algerijnen, Libanezen en Marokkanen: het was letterlijk cultuur proeven. Zelfs de rijst met een flinke schep bereidde hersenen van één of ander dier (no shit!) smaakte heel aardig. De voertaal wisselde tussen Engels, Frans, Arabisch en Nederlands. En na afloop geen Boerenromige Vla in je mik werken (overigens nog steeds geen kwaad woord over deze goddelijke creatie), maar onderuit zakken onder het genot van sjisja (waterpijp). Met Arabische muziek op de achtergrond is het geliefde Twente wel even heel ver weg.

Het sociale leven begint zich langzaam op te bouwen, aangezien ik ook een groep (ex-) trainees van AIESEC heb ontmoet. Het is zonder overdrijven een verrijking om met zoveel verschillende culturen in aanraking te komen. Wanneer zit je met mensen uit Equador, Mexico, Canada, Duitsland, Engeland, Irak en Dubai aan één tafel? Dubai is overigens in sociaal opzicht een echt expat-land: kennissen maken gaat makkelijk, maar echte vriendschap is hier schaars. Voor mij is het vooral met Najim, Walid & Warda en Minke (een andere stagiair van Van Oord) goed vertoeven hier. De meest authentieke sport is al aangedaan: een avond snowboarden bracht vooral aan schouwspel (Arabieren kunnen net zo goed skiën als autorijden) veel amusement, waarbij palen, muren en pistegebruikers niet werden ontzien. Het woord zelfmoordterrorist zou zo maar een nieuwe betekenis kunnen krijgen.

Het dagelijkse ritme staat bol van vele uren werk en één vrije dag in de week blijft veel te weinig. Het gevolg is wel dat je volop geniet van de uren die je wel vrij bent. Waar de Nederlanders veelal naar elkaar toe trekken, is het juist interessant om ook met andere nationaliteiten in contact te komen en hun verhalen te horen. Deze week heb ik de meest uiteenlopende anekdotes gehoord over dit land en haar bizarre tegenstellingen. De economie, gezondheidszorg, de locals en wetgeving zijn allemaal het bestuderen waard. En wanneer de ogen niet meer worden verblind door het uiterlijke vertoon, wordt de dubbele bodem van Dubai langzaamaan zichtbaar. Ik houd jullie op de hoogte.