Roadtrippin'

Natuurlijk heb ik de afgelopen weken af en toe de Ramadan vervloekt. Dan kom je met al je verwachtingen in een van de meest bruisende metropolen van de wereld en dan gooit de vastenmaand toch aardig roet in het eten. Clubs en discotheken zijn nog maar mondjesmaat open en hebben aangepaste openingstijden. Eten en drinken in het openbaar is verboden met daglicht en op de regels van de Islamitische cultuur wordt met extra aandacht gelet. Het stelletje dat dacht in het openbaar te kunnen zoenen, zit nog steeds vast. Maar er is één groot voordeel, want de maand wordt afgesloten met het suikerfeest (hier wordt het “eat” genoemd). En dat betekent: vrije dagen! Afgezien van de gebruikelijke vrijdag, waren we zaterdag en zondag ook vrij. En aangezien de vrije uren hier schaars zijn, hebben we maar besloten er direct een roadtrip-weekend van te maken.

Het enige probleem: we (= Najim, Minke, Walid, Warda en ondergetekende) waren niet de enigen met dit briljante plan, want werkelijk alle carrentals hadden hun Jeeps, Landcruisers en andere 4WD’s al weken verhuurd. Uiteindelijk werd met veel pijn en moeite (telefoon-operators en Engels gaat hier niet samen) een auto gevonden. Alleen qua huurprijs en uitvoering bevond deze zich in de bovenklasse, dus we moesten geheel in de stijl op pad met een Mercedes ML 500.Voor Vlietmannetjes en Niemeyers onder ons: een 5-liter, 8 cilinder met meer dan 300 pk. Onder het motto “don’t be gental for the rental” zijn we vertrokken richting Oman. Want aan de drie belangrijkste huurvoorwaarden konden we niet voldoen, te weten: minimaal 1 jaar een UAE-rijbewijs hebben, er mocht niet off-road mee worden gegaan en afgezien van de hoofdhuurder mocht officieel niemand achter het stuur plaatsnemen. De man die de auto kwam leveren verzocht ons toch vooral ‘very careful’ te zijn uit angst om zijn baantje te verliezen.

Na een bijna vlekkeloze grensovergang (bijna, afgezien van het feit dat Najim geheel in Dubai-stijl bij de grenspost stopborden ging negeren met pal ernaast douanebeambten) zochten we via Al Rustaq het gebergte op. De avond kwam al nadrukkelijk door en na 15 km off-road besloten we in het gebergte onze tenten op te slaan. De grootste stenen werden weggeschept, tenten opgezet en barbeques aangestoken. Na het eten zorgden een vuurtje in het absolute donker (je zag nog geen halve meter ver) en de stilte van de natuur voor een schitterende setting. Met slechts gaas voor de ingang van de tent konden we al liggend in onze slaapzak genieten van de sterrenhemel, die ongelooflijk helder was.

De nacht was zelf kort en dat kon ook niet anders, als alles wat tussen de harde puntige stenen ondergrond en je slaapzak een matje is van nog geen twee euro. Dus om zes uur was iedereen klaarwakker en na het opbreken van de tenten kon er worden weggereden. Al snel kwamen we door een dorp, wat ver van de bewoonde wereld gelegen was. In Oman werd zondag ook nog ‘eat’ gevierd, dus de inwoners van het dorp zaten in grote groepen rond verschillende vuren eten klaar te maken. De kadavers van geiten lagen opengesneden langs de weg. Dit was voor mijn gevoel de andere kant van de wereld. Dit waren mensen die slechts af en toe wat auto’s zagen passeren en alleen konden gissen naar wat er achter de bergen gebeurde. Waar we bij de tankstations buiten het gebergte in Oman al een ware attractie waren voor de locals, was dit nog weer een stap verder. En ik voelde dat dit een aangezicht was, dat ik nooit meer zou vergeten.

Eén van de doelen die we ons hadden gesteld, was om te gaan zwemmen in Snake Canyon (een aanrader volgens velen). Op het moment dat we dachten in de buurt te zijn, spraken we drie lokale jongens van ongeveer 18 jaar aan. Aan hun kleding te zien hadden ze weinig tot geen geld en hun oprechte vriendelijkheid was typerend voor de lokale bevolking van Oman. Van Snake Canyon hadden ze nog nooit gehoord, maar ze wisten wel een andere zwemplek. Walid en Najim konden aardig Arabisch met de jongens praten en we besloten met hen te gaan. Het was slechts drie minuten lopen. Althans, dat zeiden ze. Want de tocht duurde toch zeker een klein half uur en we legden een pad af tussen hoge rotsen. En wat voor pad… Ik heb vol ongeloof gekeken naar de Omani’s, die sprongen van en naar spekgladde rotsen maakten en kleefden aan wanden als Arabische spidermans. Het gevolg was dat wij daarbij afstaken als stijve kaaskoppen en een stuk moesten zwemmen, aangezien we hun route over de rotsen simpelweg niet konden volgen.

Uiteindelijk aangekomen bij de bestemming, bleek de zwemgelegenheid te gaan om een rotswand van ongeveer vier meter hoog met daaronder een schitterende waterplas tussen de rotsen. ‘You jump’ was de instructie. Jump? Dacht het niet, hoe kom ik dan weer omhoog? De jongens keken ons aan alsof naar een paar mietjes keken. ‘We help, look.’ Ze deden hun hoofddoeken af en bonden de fragiele zelfgeweven sjaaltjes aan het elkaar vast. ‘We pull you out the water’. Hoe konden die stukjes stof ons naar boven trekken? Vol ongeloof werden ze aangegaapt na deze opmerking, maar de jongens waren bloedserieus. Op het moment dat we eigenlijk weer terug wilden gaan, begonnen de jongens ons uit te dagen. ‘You guys is like woman.’ Dat was net een brug te ver voor Najim en ondergetekende. Als ware helden (met een uitstekende reisverzekering, dat dan weer wel ) zijn we toch gegaan. Ik hoef niet uit te leggen dat dit een prachtige ervaring was, maar ook dat de opluchting daar was toen ik weer naar boven was geklommen.

Eenmaal teruggelopen naar de auto, gaven we de Omani’s de kopies die we bij ons hadden van een Off Road-boek voor de goede vervolgroute. De drie jongens bladerden er rustig door, maar begonnen plotseling druk te gebaren. Wat bleek: ze herkenden de gids uit het boek van een foto en vertelden dat zij hem de omgeving hebben laten zien! Ongelooflijk, wij zaten hier met de bronnen van een boek dat we bij ons hadden. De glimlach op hun gezichten gaf de pure trots weer, die de Omani’s op dat moment uitstraalden. De jongens hebben we uiteindelijk bij een dorp met de auto 15 minuten verder gedropt (lopend door de hitte bergop was dit toch echt wel een uur) en we probeerden ze geld aan te bieden. Maar dat wilden ze niet. Maar dan ook echt niet. Hevig stribbelden ze tegen, totdat Walid zei dat ze het dan maar moesten beschouwen als een gift ter ere van Ramadan (de liefdadigheid tijdens deze periode is gigantisch bij moslims). De tocht werd pas vervolgd toen de drie Omani’s het geld schoorvoetend accepteerden, niet beseffende dat ze ons de beste twee uur van het hele weekend hadden bezorgd.

De gehele tocht met de auto was bijzonder spectaculair. De kick van het rijden verslavend, ondanks de soms duizelingwekkende afgronden langs de smalle paden. De natuur deed overweldigend aan als de Grand Canyon in Californië, maar dan zonder geasfalteerde wegen en vele toeristen op aangelegde uitkijkpunten. De auto stuiterde over de stenen, had over de hele tocht een verbruik van 1 op 3 en haalde een gemiddelde snelheid van slechts 17 km/uur. En het cliché dat een dergelijke omgeving niet op een foto te pakken is (hoewel ik mijn best heb gedaan), werd wederom bewezen. Oman is een land met Arabische puurheid en echtheid, overvriendelijke bevolking en imposante natuur, waar je spontaan verliefd op wordt. En dat is nu eenmaal een gevoel wat je niet meer vergeet. Toen we zondagavond weer terug waren in het vertrouwde Dubai, was iedereen het erover eens: dit was roadtrippin’ op zijn best.