Veevervoer

Waar we inmiddels al in Cambodja zijn aangeland, moet de draad wat betreft de verhalen hier worden opgepikt in Vientiane. Vanuit de hoofdstad van Laos is naar het zuidelijke Pakse afgereisd in stijl, namelijk met de onvermijdelijke bus (spoorwegen kennen ze hier niet en vliegen wordt afgeraden vanwege geringe veiligheid). De tocht was comfortabel, daar de straten geasfalteerd waren (wat de snelheid behoorlijk ten goede komt in vergelijking met de veredelde crosspaadjes in het noorden) en er dit keer geen kotsende koters voor ons zaten. In het zuiden is een nacht bij het Bolaven Plateau in Tadlo doorgebracht, waar het zwemmen onder de grote watervallen het hoogtepunt was.

Daar het lokale vervoer goed te doen was naar Tadlo (check de video), besloten we om de rit naar Si Phan Don (oftewel 4.000 Islands) ook met het lokale transport te doen. Samen met een aantal andere backpackers een voertuigje gepakt wat je hier heel veel ziet, namelijk een soort pick-up truck met bankjes achterop gebouwd. Na onderhandeld te hebben over de prijs, werden we achterop de pick-up gepropt. Waar het wagentje al overvol zat, werden er steeds meer (uitsluitend locals) bijgeladen tot onze steeds verder groeiende verbazing. Uiteindelijk zaten we met in totaal 32 (ja, je leest het goed: twee-en-dertig) mensen als sardientjes gepakt achterop de pick-up. Daarbij nog wat treedjes eieren en een zooi watermeloenen. Na vier hele lange en beklemmende uren kwamen we aan bij de 4.000 Islands.

Daar was de zadelpijn alweer snel vergeten, toen we met een bootje richting het eiland Don Khon gingen varen. Wat een schoonheid! De eilanden zijn primitief: electriciteit is er alleen tussen 6 en 11 ‘s avonds, er is geen warm water en ‘s avonds hoor je de ratten rondsnuffelen op het dak van je slaaphut. Hoewel, als je echt geluk hebt, spot je ze ook gewoon in het restaurant terwijl je noodle-soup naar binnen slurpt. Maar dat is de omgeving helemaal waard. Drie dagen hebben we hier gechilled, gezwommen en het eiland per fiets verkend (is spectaculairder dan het aandoet, want vooral de bruggen hebben een ‘zweet-in-de-bilnaad’-kwaliteit’).

De laatste dagen in Laos waren zoals we deze hadden voorgesteld van dit land. Het leven heeft hier nog een zeldzame puurheid, mensen leven in harmonie met de natuur en de omgeving met watervallen, dolfijnen en verlaten stranden lijkt een filmsetting. Kinderen spelen buiten, zijn zonder uitzondering vrolijk (ondanks dat ze straatarm zijn) en doen gelukkiger aan dan leeftijdsgenoten in Nederland. We hebben echt genoten van Laos, hoewel soms een vorm van moedeloosheid niet te onderdrukken was. Zomaar een voorbeeld is de avond in Vientiane, toen we met met een goedgevulde portomonnee en maag zaten uit te buiken, terwijl er een straatkind aan de tafel komt staan. Starend naar, wat het lijkt, niets. Wij snapten niet wat hij wilde; hij vroeg niet om geld of een balpen (deze kinderen kun je zonder gekheid dolblij maken met een balpen, soms vragen ze er zelfs expliciet om). Toen zagen we pas waar hij naar keek: de etensresten op ons bord. Toen wij hem het gebaar gaven dat hij het mocht pakken, vulde hij zijn broekzakken en mond met rijst en restjes kip. En terwijl je net nog nietsvermoedend zat te eten met prachtig uitzicht over de Mekong, word je keihard met je neus op de feiten gedrukt. Je mag godvergeten dankbaar zijn in Nederland te zijn geboren.

Vanuit Si Phan Don moest er worden afgereisd naar Siem Reap in Cambodja, waar de Angkor Wat zich bevindt. Een buskaartje gekocht voor een rit die twee dagen moest duren en ons op de eerste dag dichtbij Phnom Penh moest brengen, waar we konden overnachten. Maar deze tocht liep anders dan verwacht (met gevoel voor understatement). De grensovergang was voor mij persoonlijk een groot irritatiepunt, aangezien corrupte douanebeambtes zelfverzonnen ‘government fees’ vroegen voor een exit- en entrance-stempel (terwijl we onze visa al hadden). Voor elke stempel moest een dollar worden betaald. En nu denk je misschien: wat the fuck kan die dollar je schelen? Nou, het gemiddelde jaarsalaris in deze landen ligt rond de 600 dollar. Deze afpersende klootzakken steken op een beetje drukke dag minstens 200 dollar in hun zak. Maar je komt er niet onderuit. Een Engels stel werkzaam bij de ambassade weigerde te betalen. Maar daar hadden de ambtenaren weinig problemen mee: dan geen stempel. Dreigementen en stemverheffingen werken niet: de mannen lopen gewoon weg om te gaan lunchen of te chillen in hun hangmat. Dus uiteindelijk heeft iedereen helaas zijn dollar betaald aan die vuile teringhonden. Maar we moeten er maar aan wennen, want in Cambodja schijnt corruptie eerder regel dan uitzondering te zijn bij alles wat met de overheid te maken heeft.

De verdere rit was een behoorlijk fiasco. Bij de lunch vlak over de grens in Cambodja bij een restaurant (dat uiteraard commissie betaalt aan de mini-van’s) waren we er getuige van hoe een Nederlandse man bijna de eigenaar aanvloog. De Nederlandse man werd ten onrechte beschuldigd van diefstal en bovendien probeerde de Cambodjaan hem keihard te naaien met het wisselen van geld. De rit werd vervolgd naar een stadje, waar we voor de derde keer van mini-van moesten wisselen. Eigenlijk wilde de chauffeur ons droppen in dit gat, maar dat was absoluut niet de afspraak. Dus na een woordenwisseling mochten we alsnog mee naar Phnom Penh. Terwijl de rit nog maar een paar uurtjes zou duren, werden dit 6 lange uren over onverharde wegen zonder stops voor drinken en/of eten. In Phnom Penh kwamen we aan om 10 uur ‘s avonds, iets wat in een stad met een reputatie voor straatroof en zakkenrollen niet bepaald relaxed is. Met inmiddels een flinke koorts voor mij moesten we ook nog op zoek naar een guesthouse, maar de eerste vijf pogingen waren tevergeefs (alles zit al vol ‘s avonds). Uiteindelijk samen met nog drie andere backpackers een overnachting gepakt in het smerigste hostel tot nu toe in een schrale buurt buiten het centrum, want er was nergens anders plek. Wat een dag…

Deze hectische 24 uur hadden er bij mij behoorlijk ingehakt, want de volgende dag ben ik naar de kloten op bed blijven liggen. De symptonen kwamen exact overeen met uitdrogingsverschijnselen en dat is achteraf vrij logisch. De chauffeur met een vocabulaire van twee woorden Engels (te weten ‘Yes’ en ‘Yes Yes’) had geen enkele pauze ingelast om water te kopen. Dus gisteren een dag met veel water, fruit en andere meuk en nu bijna weer de oude. We hebben besloten eerst een paar dagen in Phnom Penh te blijven en dan pas richting Siem Reap te gaan. Bovendien komen vanavond onze Engelse vrienden Neal en Matt aan in Phnom Penh, dus wat dat betreft is deze planning een stuk beter. Wij gaan in ieder geval proberen net zo te genieten van Cambodja als van Laos.

Mensen, dit was het voor nu. Regen niet weg in het kikkerlandje en houd de dijken dicht. Cheers!