Going Lao

Het is alweer even geleden sinds het laatste bericht, maar dat ligt allerminst aan de technische mogelijkheden in Laos. Normaal schijten is er niet bij op de primitieve semi-toiletten in dit land, maar op elke hoek van de straat is wel een internetcafe. Prioriteiten stellen noemt men dat. Het laatste teken van leven kwam vanuit Chiang-Mai, vanwaar per minibus is gereisd naar de grensovergang Nan-Hong Sa. De acht uren in de minibus waren goed uit te houden, afgezien van de hartkloppingen die de chauffeur af en toe veroorzaakte. Inhaalmanouvres met Verstappen-gehalte vlak voor blinde bochten en vol gas door afgelegen dorpen met spelende kinderen op straat en overstekende honden, deden de rikketik af en toe overslaan. De grensovergang was sober en wordt weinig gebruikt door toeristen (visa ter plekke is niet te krijgen), die bijna allemaal kiezen om Laos binnen te komen via Huay Xai. Na de gebruikelijke formaliteiten stond een local uit Laos ons op te wachten aan de andere kant van de grens met een minibus voor de laatste 60 km. Deze 60 km stuiterden over onverharde bergpaden en duurde 2,5 uur. Onderweg konden we ons vergapen aan het landschap en de primitieve dorpen, die niets meer zijn dan een kleine verzameling hutten. Met muziek van de plaatselijke Frans Bauer op vol volume uit de speakers en een meeneuriende chauffeur werden we uiteindelijk gedropt bij de slaapplek in Hong Sa.

De volgende ochtend gingen we niet direct op pad naar de boot, maar eerst langs het plaatselijke ziekenhuis. De local die ons de dag ervoor oppikte, probeerde twee andere reizers (een man en vrouw van ongeveer 60) warm te maken voor fund raising aangaande het lokale ziekenhuis. Het gehele gezelschap van de minibus (drie Nieuw-Zeelanders, drie Ozzies, de oudjes en wij) werden rondgeleid in het enige ziekenhuis in 1,5 uur omtrek. De groep schuifelde wat ongemakkelijk langs de sobere operatiekamer (met spinnerag in de hoeken), de ziekenboeg en kon tevens de vreselijke sanitaire voorzieningen aanschouwen. Een ding werd al snel duidelijk: hier wil je niet in een ziekenhuis terecht komen. Er waren echter twee personen die zich heerlijk thuis voelden, te weten het oudere stel. De man (type: betweterige wijsneus met grootheidswaan) maakte ongegeneerd foto's van alles. Een patient met slangenbeet op het onderbeen werd verzocht om de deken even op te tillen, zodat de wond wel goed op de plaat kon worden vastgelegd. Zijn vrouwelijke reisgenoot (type: bossen kralen en armbanden, tarrotkaarten-goeroe inclusief bijpassende heksenuitstraling) hobbelde luidbabbelend mee. De enige reden dat niemand hen de mond snoerde, was het feit dat de schepsels daadwerkelijk een fonds wilden oprichten in Engeland voor het ziekenhuis. Na een half uur afzien werd eindelijk afgereisd naar de Mekong-rivier, waar we per boot verder moesten. Aangekomen op de plek waar de boot aanlegt, bleek de ramptoeristfotograaf tijdens het spelen met zijn camera alle foto's te hebben gewist. Je zou je af kunnen vragen hoe dit in godsnaam mogelijk is, maar iedereen was te druk met het volgen van de vermakelijke ruzie tussen de oudjes die erop volgde.

De tocht over de Mekong verliep voorspoedig en was meer dan de moeite waard. Maar de zes uur was genoeg, want de oncomfortabele bankjes garanderen een zadelpijn voor eenzelfde periode. Met terugwerkende kracht waren we blij dat we niet bij Huay Xai de grens waren overgegaan, want dan moet je twee dagen op zo'n boot zitten. De eerste stad aangedaan in Laos was Luang Prabang, tevens op de Unesco-lijst te vinden. Er is niet veel te doen, maar de film-achtige setting maakte het meer dan goed. Het is moeilijk voor te stellen hoe primitief de mensen buiten het centrum leven. In veredelde hutten en met dieren overal op de zandpaden lijkt het dan niet meer op het jaar 2008. Op onze laatste avond in Luang Prabang liepen we onze buddies from England Neal en Matthew tegen het lijf, die net waren aangekomen vanuit Thailand. De avond werd vanzelfsprekend een lange nacht, die eindigde in een schraal bowlingcentrum buiten de stad. Flessen Lao-bier zijn standaard 640 ml, maar het tempo ligt op pints-niveau. De wekker van de volgende ochtend om 6:00 deed even zeer, maar de bus werd gewoon gehaald...

Wederom een prachtige busrit (afgezien van een kotsend klein meisje voor ons, die de broek van haar vader voorzag van een warme pizza: lekkere geur vooral...) van 8 uur door de bergen van Laos en langs authentieke dorpjes bracht ons in Vang Vieng. Daar de verwachtingen waren dat Laos primitief en onontdekt is, voldeed Vang Vieng hier totaal niet aan. Deze backpack-nederzetting is een toeristen-paradijs, waar de prijzen boven Thailand-niveau liggen. Bij onze mountainbike-tocht door naastliggende dorpen werden we echter op onze wenken bediend in de zoektocht naar het echte Laos. Vooral de kinderen groetten uitbundig, waarvan enkelen zelf achter je aan rennen. Hoogtepunt was een stop bij een klein restaurantje rond het middag uur. De stamgasten (een paar oudjes, duidelijk nooit een tandarts gezien) zaten al flink te zuipen en nodigden ons uit voor een drankje. Uiteraard beleefd wat "Lao Whiskey" (lees: pure gin gemixed met blaadjes uit de plaatselijke moestuin) aangenomen. Terwijl de opa's flink doorzopen, groeide de hilariteit. Uiteindelijk (omwille van het evenwichts- en richtingsgevoel) na een half uur er maar tussenuit geknepen. Tussendoor nog even genoten van de sport in dit dorp: voetvolley (check de video). 's Avonds stond een full moon party op het programma in Vang Vieng. Onder luide beats uit de jaren '90 gingen vele backpackers rond een kampvuur helemaal van het padje. Het deed aan als een soort hippiefestijn met als thema: "dreadlock sletje met snikkeldrift zoekt potente bebaarde backpackboy". Allemaal een emmertje sterke drank in de hand en vooral zo dronken mogelijk een poging tot dansen doen. Aan kijkplezier geen gebrek en bovendien nog een paar leuke mensen ontmoet.

Op dit moment zitten we in Vientiane, waar we gisterochtend zijn aangekomen. In de hoofdstad van Laos is (zoals verwacht) weinig te doen dus vannacht reizen we verder. Waar eerst Cambodja en het zuiden van Laos niet in de planning lagen, heeft het reisvirus de koorts doen stijgen. Vannacht reizen we (met Cambodja-visum inmiddels op zak) richting het zuiden van Laos. Van daaruit gaan we de oversteek maken naar Cambodja en dan pas richting Vietnam. Dat is het plan; althans voor nu... Mensen, we denken aan jullie en houd ons op de hoogte van vooral de banale zaken in het Nederlandse. Doe mij persoonlijk een plezier: houd Engelaar in Enschede (of trek Ajax een poot uit) en schreeuw de mooiste club van Nederland naar nog grotere hoogtes.