Wereldstad in aanbouw

Vol ongeloof heb ik me de afgelopen dagen laten verbazen door ongetwijfeld een van de meest vreemde plekken op aarde. Na vier dagen Dubai is het niveau van bewondering nog niet gedaald. Vroeger als kind zat je in een zandbak met vormpjes en figuurtjes rijkelijk te fantaseren over je alles wat je aan het bouwen was. Maar wanneer je het verstand had om op je spekbenen te staan, was die periode wel voorbij. Dat geldt niet voor de leider van dit Emiraat. De zandbak Dubai is de grootste speeltuin van de wereld, waar sjeik Mohammed bin Rashid Al Maktoum het zand kneedt, vormpjes maakt en de meest vreemde fantasieen heeft. Bijkomstigheid: de man heeft geld als water en verwezenlijkt zijn fantasie zonder enige terughoudendheid.

Under construction. Dat is de meest treffende beschrijving voor dit stukje aardkloot, waar de bevolking is gegroeid van rond de 600.000 in 1995 naar bijna 1,5 miljoen vandaag de dag. 60% van alle hoge bouwkranen staan in Dubai, een stad die nog niets eens een stip op de wereldkaart is. Waar je ook maar staat en welke richting je gezichtsveld is opgericht: er wordt 24 uur per dag en 7 dagen in de week gelast, gefreest, gestort en geboord.

Een stad die zo snel groeit, krijgt last van groeikrampen. Die zijn nu al overduidelijk zichtbaar. De infrastructuur en wetgeving zijn nog steeds op het niveau ‘bananenrepubliek zonder bananen vanwege extreme hitte’, terwijl de rest zich wel ontwikkelt. Elke ochtend en middag slipt de belangrijkste verkeersader Sjeik Zahed-road (acht banen in beide richtingen) helemaal dicht alsof het een cholesterolprobleem heeft. Daar komt ook nog eens bij dat Arabieren werkelijk allemaal ‘blik op de weg’-waardige kandidaten zijn. Er is geen inhaalsysteem (niet het Amerikaanse ‘keep your lane’, maar ook niet rechts houden). Mocht je de verkeerde afslag hebben op de snelweg, dan gooi ‘m even in de achteruit. Anders is het zover omrijden. Voetgangersbruggen zijn er niet, waardoor arbeiders de achtbaanssnelwegen op eigen inzicht oversteken en over de vluchtstrook fietsen (ook tegen de richting in, als dat nodig is). Vrachtwagens rijden zonder uitzondering zwaar overbeladen en hebben containers vaak los op de trailer liggen. Ritsen kennen ze niet, maar wel het ‘ik druk net zo lang met mijn Range Rover tot je in Allah’s naam aan de kant gaat’-systeem. De combinatie van opgefokte Arabieren en een enorme groep immigranten uit India en Pakistan achter het stuur vormen een dodelijke cocktail in het verkeer. Alleen donderdag al heb ik vijf ongelukken gezien en vonden er op de Sjeik Zahed-road drie grote botsingen plaats. Het goede nieuws is dat ik mijn eigen auto nog heel heb gehouden. Claxoneren lijkt hier een verkapte groet, want werkelijk om niets staan ze te toeteren. Wel handig, omdat je dan direct weet waar de grootste randdebielen zich bevinden op de weg.

Verder wordt iedereen hier vreselijk in de watten gelegd door zijn werkgever, waarbij stagiars geen uitzondering zijn. Naast mijn eigen huurauto zit ik in een schitterend appartement samen met een collega. Het enige nadeel zou de grootte kunnen zijn, maar gelukkig wordt er twee keer in de week afgewassen en schoongemaakt. En als ze er toch is, wast ze direct de kleren. En ach kom, strijken kan er dan ook nog wel bij. De poeperd afvegen na het produceren van de natuurlijke afvalstoffen doe ik overigens nog wel zelf. Er zit verder een zwembadje op het dak van dit gebouw en een fitness om het goddelijke verder te verfraaien. Daarnaast voor het op niveau communiceren een telefoon en een laptop gekregen. Naast al deze luxe, krijg je nog een vergoeding overgemaakt op je bankrekening. Is dat alles? Nou, nee. Een ‘eetvergoeding’ van 100 dirham (= ongeveer 20 euro) per dag is ook hard nodig. Want als je niet eet, ga je dood. Zoiets…Het mag duidelijk zijn dat het leven goed is voor mij.

Dubai moet zoiets zijn als New York in aanbouw met overambitieuze projectontwikkelaars, een sjeik met grootheidswaanzin en een overschot aan geld. ’s Ochtends sta ik om 5:50 naast mijn bed om rond 7:15 op kantoor te zijn (dan ben je de file nog voor). Rond 19:00 ben je weer thuis, mocht het niet uitlopen. En dat zes dagen per week. De stad sleept je mee, geeft je energie en doet je verwonderen. De vraag is: hoe lang? Is dit een rush waar je in blijft hangen? Is dit een continue stroom van energie? Of knap je af op de patserige cultuur, het gehaaste leven en concludeer je dat Dubai toch vooral ‘over the top’, nep, overcommercieel en oppervlakkig is?

Ik doe maar gewoon wat ik de afgelopen dagen heb gedaan: afwachten en me laten verrassen.