Dansen aan zee

Om te beginnen wil ik iedereen bedanken voor alle reacties tot dusver. Van berichten op deze site tot mailtjes en sms-jes. Van mensen die ik jaren niet heb gesproken tot mijn beste moat’n, van een simpele ‘hoe issie daar’ tot de belangrijkste voetbaluitslagen: dank valt jullie ten deel. Het doet me meer dan goed om met het Hollandse in verbinding te staan en op de hoogte te worden gehouden van alle (on)zin duizenden kilometers verderop.

Nu is het enige tijd geleden dat ik iets van me heb later horen via dit medium, dus aan inspiratie voor een nieuwe update geen gebrek. Uiteraard zou ik kunnen schrijven over mijn stage, het feit dat ik nu dagelijks naar het emiraat Ajman moet voor de werkzaamheden aan een schip of over een avond doorhalen met een stel Zuid-Amerikanen. Maar om alles in perspectief te laten, sla ik dit gemakshalve over gezien het feit dat er belangrijkere zaken op de wereld zijn. Want afgelopen woensdag was het zover: Lon kwam langs voor een bezoek aan Dubai voor een halve week! De afgelopen vijf weken zijn omgevlogen, maar toch was het een vreemde gewaarwording. Lon en ik zijn de luxe gewend dat we niet langer dan twee weken zonder elkaar zijn geweest de afgelopen (bijna) twee jaar. En die twee weken stonden we allebei met een snowboard onder onze voeten in de Alpen. Maar hoewel het afscheid nemen even slikken was op Schiphol vijf weken geleden, sleepte de stad en de mensen me dusdanig mee hier, dat ik veelal niet de tijd had om te beseffen dat ik toch echt alleen was.

Afgelopen woensdag kwam Lon aan op Dubai International Airport, waar we opzichtig ingehouden (uitbundige vliegveldscènes + Arabische toeschouwers = stront aan de knikker) elkaar moesten groeten. Vanaf dat moment is de tijd als een film voorbij geflitst. De terugvlucht was de maandag erna en als volleerd touroperator heb ik geprobeerd Lon de stad te laten zien. En in ‘slechts’ een halve week hebben we teveel gedaan om in één verhaal te proppen. Tevens hebben we ook de kant samen beleefd van de Verenigde Arabische Emiraten die je liever niet meemaakt. Want donderdag is ons snorkelavontuur in het water gevallen (of uit het water gebleven). De Lonely Planet raadde Khor Fakkan namelijk aan als hèt strand om met bril en tuit te badderen. Aangekomen na een rit van 2,5 uur viel ons de onvriendelijkheid van de gasten in het restaurant waar we aten al op. Eindelijk op het strand liggend bleek waarom. Want nog geen 10 minuten in zwemkleding, stond er keurig de plaatselijk oom agent bij ons. Hij riep mij bij zich en drukte me een folder onder mijn neus. Hier stonden de regels in Sharjah. “Sharjah? Ik dacht dat we in Fujeirah waren”, verbaas ik me. Verschil? Nou, nogal. Waar Fujeirah toeristisch is en men berekend is op Westerlingen, mag je in Sharjah officieel als ongetrouwd nog niet eens samen in één auto zitten. Probleem? Het viel mee. Hij maakte ons duidelijk dat we niet in badkleding op het strand mochten liggen. Tja, de logica ontgaat me hier volledig van, want wat moet je anders op het strand? Maar luisteren naar de bromsnor leek meer verstandig dan bijdehand doen. Na excuses en nederig opstellen, zijn ‘me and my wife’ (leugentje mag dan best) verder gereden en hebben we er maar een trip langs de kust van gemaakt.

‘s Avonds is een bezoekje gebracht aan de 360. De club ligt in de zee ongeveer 100 meter van de kust en is niet overdekt. "Dansen aan zee" van Blof (met streep door de o) krijgt een nieuwe betekenis. Bovendien biedt het een fantastisch uitzicht over de stad en op Burj Al Arab, het zeven sterren hotel van Dubai. Vrijdag had ik daar als verrassing een high tea geboekt voor die middag. De bevestigingsmail van dit hotel vraagt standaard of je in een Rolls Royce wil worden opgehaald. Alsof het om Laundry Service gaat. Ik besloot, mede met het oog op de financiën, toch maar met de Corolla te gaan. Het ongewassen huurblik viel behoorlijk uit toon tussen de meest exclusieve bolides en limo’s. Het hotel is ongelooflijk indrukwekkend: aan deze ‘bling bling’ kan 50 cent een dikke punt zuigen. Het woord ‘over the top’ is werkelijk op alles van toepassing. Men wil de bouwkosten van het hotel niet bekend maken, maar de schatting is dat de Burj de komende 400 jaar volgeboekt moet zijn voordat breakeven is bereikt. En dat bij kamers die beginnen vanaf 1000 euro. Een aantal Souks zijn zondag nog bezocht in het oude gedeelte van Dubai. Het andere gezicht van de stad komt dan naar voren. Armoede, achterstand en bijna geen Westerlingen. De Pakistanen en Indiërs zaten Lon met hun ogen uit te kleden overal waar we liepen. De kwijl wisten ze tot mijn verbazing nog binnen te houden. Toch was het de moeite waard om door de ‘Gold Souk’ (Sir, fake watches? Breitling, Rolex, Festina…) en Old Souk (Madam, fake handbags? Gucci, Prada, Louis Vuitton…) te lopen, waar getracht wordt alle namaak bagger je aan te smeren.

Maandagochtend ging om 4:30 helaas alweer de wekker en moesten we richting het vliegveld. Lon naar Amsterdam en ondergetekende had een retourtje Muscat wegens visumproblemen. Het was heerlijk om elkaar weer te zien, iemand om je heen te hebben die je zonder woorden al begrijpt en in het enorme bed niet alleen te slapen. Je wordt weer met je neus op de feiten gedrukt wat je allemaal hebt gemist de afgelopen tijd. Achter de douane nemen we afscheid (wederom gepast, want de wiskundige formule van boven verandert niet). Ik loop weg bij de boarding ruimte en even heb ik vreselijk de pest in alles. Ik kijk nog even naar het vliegtuig van de KLM, die bijna vertrekt. Nog 7 weken voor we elkaar weer zien… Sjokkend naar Gate 7 voor mijn eigen vlucht, blijft een vrouw met haar karretje haken aan het einde van de lopende band. De Arabieren stuiteren met een ware kettingbotsing op elkaar. De lopende band draait gewoon door en zorgt voor nieuwe aanvoer. Mijn humeur klaart alweer iets op. Als ik het vliegtuig instap, dringt nog iets anders tot me door: nog maar 7 weken en dan zit het er hier alweer op… Genieten man, aansteller!