An die Arbeit

"Time flies…when you’re working your ass off.” Deze verkrachting van een oud Engels gezegde is meteen indirect de verklaring waarom er twee weken geen nieuws van het front was. Het was druk ‘at the office’ en op mijn vrije dag lig ik liever niks te doen op het strand dan dat ik achter mijn laptop zit te peinzen over een nieuw verhaaltje voor het slapen gaan voor mijn trouwe kijkbuiskinderen. De tijd vliegt voorbij en dat geldt vooral voor dat ene schamele dagje weekend. Met vrijdag als baaldag is de donderdagavond/-nacht de enige gelegenheid het alcoholquotum niet te doen vervallen naar een nog treuriger dieptepunt. Vrijdag doet het dan vooral pijn; een avond stappen en een hele week werken met niet meer dan 6 uur nachtrust zijn de ingrediënten voor een flinke bak brakheid. Doordeweeks gaat om 5:50 de onvermijdelijke wekker en zelden ben ik voor 19:30 weer thuis van het werk. Menig work-o-holic zonder sociaal leven zou trots op me zijn.

Mijn werkzaamheden hier behelzen vooral één project, namelijk het schip de Volvox Iberia. Deze sleephopperzuiger (in Dubai gebruikt voor de landaanwinning voor o.a. de Palm-eilanden) ligt nu in het dok om te worden omgebouwd, zodat de productie van het schip omhoog gaat en er meer kan worden omgezet. De scheepswerf waar de dokking plaatsvindt, ligt in Ajman. Dit emiraat ligt ten noorden van Sharjah op een dik uur rijden heen en ‘s avonds hetzelfde stuk asfalt weer terug. Maar met “Neill and Vicky in the morning” op Channel Four is dit prima af te leggen. Toch blijft de afstand groot en met de verkeersjungle in Dubai zijn de spitsuren een gekkenhuis, waar menig Nederlands TBS-kliniek schril bij afsteekt. Toen ik op een alledaagse avond rond 19:00 naar huis reed, gebeurde dan toch het onvermijdelijke. Want wie kan er nu zoveel kilometers (gemiddeld een kleine duizend per week) rijden zonder schade in Dubai? Juist. Op één van de grotere snelwegen schoot een vrachtwegen naar links op een plek waar vrachtwagens überhaupt niet in mogen halen. Zijn snelheid lag rond de 40 km/uur, die van ondergetekende een kilometer of 80 hoger. Het gevolg: vol in ankers, claxon ingedrukt en op godszege hopen dat de bumperklevende Indiër achter je zijn bril op heeft. Waar ik nog op tijd snelheid kon minderen voor de vrachtwagen, deden de gierende banden achter mij al het ergste vermoeden. Een klap tegen mijn achterbumper was het gevolg.

De regel in Dubai is dat bij elk ongeluk politie moet komen om de schade op te nemen (anders ben je strafbaar). Na drie kwartier kwam de politie uit tegenovergestelde snelwegrichting polshoogte nemen. Omrijden doen ze bij de plaatselijke pet niet aan, want oom agent parkeerde zijn auto op de vluchtstrook aan de andere kant en stak keurig de zesbaanssnelweg te voet over. Zichtbaar teleurgesteld en geirriteerd over de kleine hoeveelheid schade (dat ‘ie daar zijn sirene voor had misbruikt…) schoot de snor weer de snelweg over om de formulieren in te vullen. Ik kreeg het welbekende groene formulier, wat betekent: onschuldig en dus geen gezeik. Enige minpuntje was dat wij de formulieren bij hem moesten ophalen… Aan de overkant van de snelweg. En dat was direct het meest gevaarlijke aan het hele incident.

Het werk in Ajman loopt nu voorzichtig op zijn einde: het schip ligt bijna klaar om weer uit te varen en verder te werken aan één van de projecten hier. De grootste bezigheid van Van Oord is het werk aan het derde en grootste palmeiland: Palm Deira. De stam van dit eiland wordt ongeveer 14 km lang en ook de eilanden onder deze palm (Deira Islands) zijn in aanbouw en gruwelijk van omvang. Om een indicatie te geven: de oppervlakte van de landaanwinning voor alleen al de Deira Islands bedraagt de omvang van de stad Parijs (kijk voor meer informatie op www.vanoord.com >> Projecten >> Midden-Oosten). Dit is niet te bevatten zonder het zelf te zien. De grootte van de schepen, de kracht waarmee het zand wordt opgespoten en de immense omvang van de projecten gaan elk voorstellingsvermogen te buiten.

Afgelopen vrijdag heb ik overigens nog de tijd gevonden om naar de autoshow te gaan hier in Dubai. En waar in Nederland de AutoRAI vooral wordt bezocht door 18-jarigen met Honda Civic-complex en dito verlagingskit, die in de rij staan voor Spyker, gaat het er hier iets anders aan toe. De beurs puilde uit van de exclusieve sportauto’s: geen Opel te vinden in één de acht hallen. Het was Ferrari, Porsche, Maybach, Aston Martin en Lamborghini dat de klok sloeg. Het overgrote deel van de bezoekers was Arabier; tot dusver de grootste kudde Arabieren die ik heb mogen aanschouwen met eigen ogen. En dus werd er gekocht alsof het om Fiat Panda’s ging. Dat dit land veel mensen herbergt met teveel geld op te jonge leeftijd, onderstreepte deze beurs eens te meer. [Fiona Hering-modus] Voor de liefhebbers: matte lak gaat het helemaal worden in 2008 voor de exclusieve sportwagen [/Fiona Hering-modus].

En zo is het stiekem alweer half november. Sinterklaas is hier van het weekend al langsgekomen, maar na slechts één middag moest de bebaarde oude baas alweer richting Nederland. Onvoorstelbaar hoe die oude knar het voor elkaar krijgt in één dag naar Nederland te varen… Bijna twee-derde van mijn tijd hier zit er al op. Ik vermaak me nog altijd uitstekend en het weer is Goddelijk met hoofdletter G, want overdag wordt keurig de 30 graden aangetikt en vrijdag is het genieten op het strand. Maar als ik zaterdagavond na elven uur richting mijn bed ga, ben ik in gedachten stiekem even in Twente. Een avond ongegeneerd pils en plezier op fietsafstand; sommige dingen zijn echt niet te vervangen…Vrienden, we houden contact en jullie worden gemist.