Levenslust

Voordat je een half jaar naar het buitenland vertrekt, blijken er verdomd veel mensen te zijn die je graag gedag willen zeggen. Vrienden onder het genot van koude Aldi-pils, familie middels de afhaal Chinees, kennissen met een telefoontje, vagere kennissen over de digitale snelweg en ga zo maar door. De setting is relaxed, verhalen vloeien rijkelijk en de tijd vliegt. Een afscheidsfeest blijkt vaak minstens zo gezellig als een thuiskomst feest. Ook mijn oma ging ik voor mijn vertrek uiteraard nog gedag zeggen. Veel kwam ik niet bij haar, maar als ik ging, verliet haar huisje altijd met een glimlach. Ze was alert, wars van klaagzangen, wist precies waar je mee bezig was en had een onstilbare interesse in je. Ondanks handen vol kleinkinderen en achterkleinkinderen vergat ze met haar 87 jaar praktisch niets. Een hartverwarmende persoonlijkheid en bovendien zorgzaam zoals alleen oma’s dat kunnen zijn.

Voor mijn vertrek wilde ik haar uiteraard nog even gedag zeggen. Maar Oma was al een tijdje zichzelf niet meer. Het lichaam ging steeds heftiger protesteren met de tijd en de echte zin in het leven boette elke dag in aan terrein. Dat merkte ik die dag van het laatste bezoek nog meer dan daarvoor, ondanks dat ze haar best deed het te verbergen. “Wanneer ben je weer terug mien jong?”, vroeg ze toen ik mijn jas aantrok en richting de deur liep om weg te gaan. “Half jaartje; dat is zo voorbij”, probeerde ik nog. Maar het onvermijdelijke woord kwam eruit: “Dan ben ik er niet meer…”, leek ze me te waarschuwen. Of te beloven, ik weet niet wat ze bedoelde. Ik keek haar aan en voelde diep van binnen dat ze gelijk zou krijgen. Mijn Oma was haar belangrijkste remedie tegen het naderende einde aan het verliezen: de levenslust die haar zo kenmerkte, brokkelde steeds verder af. Ze had het leven wel gezien en in haar leven had ze alles al meegemaakt. Een tijd van komen en een tijd van gaan, zoiets.

En natuurlijk hoopte ik dat ze haar spirit weer zou hervinden en op zou bloeien. Maar ik wist in mijn achterhoofd dat het ijdele hoop was. En zo werd ik in de nacht van woensdag op donderdag 22 november gebeld door mijn vader. Zijn moeder, mijn oma had haar laatste adem uitgeblazen. Na een kort ziektebed van twee weken was ze in het bijzijn van haar kinderen pijnloos heengegaan. Ze wilde opa wel weer zien, had ze nog gezegd. De pest dat ik zo ver weg zit nu, de pest dat ik niet samen met de rest van mijn familie kan zijn, de pest dat ik niet nog even afscheid kan nemen, de pest dat ik mijn ouders niet kan ondersteunen. Even de pest in alles. Vooraf was ik er bang voor dat mijn oma er tussenuit zou knijpen na mijn vertrek. Die angst is uitgekomen. Het leven is dan even flink fucked up.

Maar die zwarte 18 september in 2006 heeft mij in dat opzicht een wijze levensles geleerd. Over oneerlijkheid en de willekeur van het komen en gaan. Natuurlijk ga ik dat lieve mensje missen. Maar ergens voel ik opluchting en dankbaarheid. Mijn oma is nooit ernstig ziek geweest en heeft 87 jaar mogen worden. Bovendien is ze pijnloos heengegaan en was ze er zelf klaar voor. Ik heb 23 jaar van mijn oma mogen genieten; dat is maar weinig mensen gegeven. En nu heeft ze gekregen waar ze naar verlangde: eeuwige rust. Als mijn tijd ooit komt, teken ik voor eenzelfde scenario. Afgelopen maandag is ze begraven op de manier zoals het zelf graag had gewild.

Het meest lastige vond ik dat ik mijn ouders niet echt kon ondersteunen de afgelopen tijd. Maar hun trip (die al maanden staat gepland) naar Dubai vindt nog doorgang. Morgen komen ze aan op Dubai Airport. De situatie om ze te ontvangen is totaal anders dan verwacht en gehoopt. Maar het moment kan ironisch genoeg niet beter. Ik heb flink getwijfeld of ik dit verhaal online moest zetten. Maar uiteindelijk gaf de doorslag dat ik niet op dit medium kan doen alsof er niets gebeurd is. Als ik mijn weblog gebruik om mijn belevenissen te delen, dan hoort dit helaas er bij. Hoe vreemd het ook voelt.