Verkapt Oranje-syndroom

“Is this your first time in the dessert? Yes? Mine too, whahaha…” De Syrische driver van de Dessert Safari kijkt via zijn spiegel lachend naar zijn passagiers, in dit geval drie Australiërs en ondergetekende met ouders. Het was die middag niet zijn eerste grap, die hij standaard uitluidde door zelf als eerste te schuddebuiken. Via de verharde wegen waren we onderweg naar Dubai Desert Conservation Reserve, een beschermd woestijngebied. Onder sommige dingen kom je namelijk niet uit. Want je bent niet ècht in Dubai geweest, als je geen Dessert Safari hebt gedaan. Althans, dat zegt men. En samen met mijn ouders, die vorige week voor vijf dagen overkwamen, was dit de beste gelegenheid om deze must-do van Dubai te ondergaan. En zo gingen we de woestijn in om flink te stuiteren over de zandduinen en een kamelenboerderij te bezoeken (uiteraard niet zonder een stukje te rijden op de tweebultigen). Daarna heerlijk eten en drinken bij een tentenkamp, om de dag af te sluiten neergeploft in de kussens onder het genot van shisha en met goed gezelschap van de Ozzies. Zonder meer toeristisch, maar ook zeker de moeite waard.

Gelukkig mocht ook ik weer eens wat langer genieten van mijn vrije tijd dan één schrale dag, want 2 december was het National Day. Het 36-jarige bestaan van de Verenigde Arabische Emiraten werd gevierd. En dat was te merken. De stad was rijkelijk versierd met de nationale kleuren van het land en elk bedrijf moest zijn personeel verplicht vrij geven. National Day is zoiets als de plaatselijke Koninginnedag, maar dan zonder drank in de rugtas en DJ’s op de grote pleinen. De dames hebben hoofddoeken in de nationele kleuren. Auto’s zijn gepimpt met vlaggen en portretten van de Sjeik. Bovendien is het ‘s avonds helemaal de shit om met je versierde Range Rover al claxonerend over de Beach Road te blazen met passagiers hangend uit de ramen, al schreeuwend en zwaaiend met de nationale vlag. Dacht ik dat wij de enige mafketels waren op deze aardkloot, die alleen een nationalistisch gevoel kunnen tonen met wortels op de kop en een oranje overall aan. Ook hier hebben ze last van een verkapt Oranje-syndroom. Al met al vond ik het prima, want met de vrije zondag van National Day en een extra vrije dag was mijn weekend maarliefst drie dagen. Genoeg tijd om mijn ouders rond te touren door de stad. De vraag is natuurlijk of je Dubai in een paar dagen echt kan zien. Wanneer het puur om de stad gaat, dan is het antwoord zonder meer ja. Om de indrukwekkende natuur van de regio te ervaren, kan je hier natuurlijk langer blijven. Maar mijn ouders hebben in vijf dagen alle kanten van de stad Dubai gezien: de extreme hoogbouw en luxe van Dubai Marina, een extravagante zeven-sterren-brunch in Burj al Arab, de shop-o-holics in Mall of Emirates, de armoede in Deira en de ouderwetse activiteiten aan de Creek. Deze stad doet je continu versteld staan en slingert je van rijk naar arm in slechts enkele kilometers. Want dat is Dubai vooral: één grote tegenstelling. En niet zonder soms een nare bijsmaak te krijgen. Na dagen van verbazing en verwondering zijn ze afgelopen dinsdag weer teruggevlogen naar Nederland. Het was een vakantie, die ze (voor mijn gevoel althans) niet snel zullen vergeten.

In Nederland mag de zak van Sinterklaas dan nog net niet vast vriezen aan zijn schimmel, ook hier daalt het kwik. Het strand begint stiekem te koud te worden, want 20-25 graden met zeewind is voor dit verwende lijf niet meer voldoende. En dus moet het vertier op andere manieren worden gezocht. Via een Mexicaanse, die ik heb leren kennen in het uitgaansleven, kreeg ik vier VIP-kaarten voor de X-Games (zij zit in de organisatie voor dit evenement). Voor alle vraagtekens onder ons: de X-Games is hèt sportevenement voor extreme sports en is al jaren te volgen op Eurosport (met die legendarische commentator). Afgelopen vrijdag mocht ik dan in het echt genieten van de BMX-ers, skateboarders en skaters in de half-pipe en street. De publieke tribunes zaten afgeladen vol. Wij konden op de VIP-stand veelal tussen de atleten chillen onder het genot van een buffet en bediening met uitstekend zicht op de ziekelijke sprongen en tricks. Verbazingwekkend hoe gruwelijk dapper (of dom, kies vooral zelf) deze gasten zijn. Persoonlijk vond ik het echt schitterend om te zien. Uiteraard Amerikaans over-enthousiast-ghetto-urban-wannebe becommentarieerd door de speaker: “Oh my God! This trick can’t be true, people. I have never seen anything like this before. Is this man crazy or nuts? Well, I think he’s both. It’s all happening here in Dubai. Make some noise, people!” Juist…

De finale van BMX vert en street vonden plaats en de gasten van Moto X mochten de dag afsluiten met hun finale. De sprongen om het goud van het laatste onderdeel werden ontsierd (of juist opgeluisterd, het is maar waar je voor komt) door een flinke crash van één van de atleten. Die gasten springen een meter of 20 de lucht in met hun motor, dus je val breken is er dan niet bij. Het werd doodstil toen de beste man niet meer bewoog na zijn val. Hij vertoonde wat stuiptrekkingen na enkele minuten toen het medische team hem behandelde en uiteindelijk kwam de motormuis weer bij. En deze bikkel kon het niet nalaten na zijn black-out al wankelend naar de top van schans te lopen om naar het publiek te zwaaien. Wat een mafkees...Op het scherm werd zijn gruwelijke crash nog eens herhaald met enthousiast commentaar van de speaker. The show must go on.

Zo langzamerhand wordt mijn lijstje van dingen die ik echt nog wil doen hier steeds korter. Ik hoop nog op een paar vrije dagen, zodat ik nog één keer naar Oman kan gaan voor een kampeertrip. Het zijn de laatste loodjes, want over 2,5 week zit ik in het vliegtuig naar Seoul. De luxe hier is gaan wennen en begint me al aardig te verpesten. In het appartement laat ik alle rotzooi slingeren (wordt toch opgeruimd) en een supermarkt heb ik al weken niet van binnen gezien (eten doe je in een restaurant). Verder word ik echt schijtziek van files, want dagelijks rijd je hier op een snelweg met zes fucking banen stapvoets, als één of andere Indische Verstappen zijn vrachtwagen weer eens door de vangrails heeft geboord. Maar dan zeg ik maar tegen mezelf: nog even… Nog even en dan zit ik bovendien in de vrieskou van Zuid-Korea in plaats van de woestijnse nazomer. Mensen, dank voor alle reacties (helemaal op het vorige verhaal) via mail, telefoon en op de site. Houd elkaar warm in dat kikkerlandje en met zand in de schoenen heb ik het niet over prettige feestdagen, maar zeg ik:

Seasons greetings from Dubai!