Rood Baard op avontuur

Kerst vieren in een Islamitisch land, dat gebeurt toch eigenlijk niet? In een normaal Islamitisch land inderdaad niet, maar in Dubai geldt dat alles anders is. En dus vliegt de nepsneeuw je hier om de oren en is elke Shopping Mall tot in de puntjes aangekleed met Kerst-meuk. De Mercato Mall heeft zelfs een aantal lilliputters ingehuurd en in elfjes-kostuum gehezen. Kortom: de Kerstgedachte viert hoogtij.

Afgelopen week was er bovendien een Islamtisch feest, wederom een “eat”. Met Eid-al-Fitr (het einde van de vastenmaand) in oktober waren we afgereisd naar Oman, met Eid-al-Adha van afgelopen week (het offerfeest) hebben we besloten hetzelfde te doen. Echter niet naar de bergen dit keer, maar naar de hoofdstad Muscat. Bij hoofdstad denk je al snel aan een metropool en drukte opgeperst in de massa, maar dat was bepaald niet het geval. De stad ligt aan de kust in de uitloop van het reliëf van de bergen en is daardoor opgedeeld in verschillende stukken. Er loopt één grote weg langs en eigenlijk heb je meer het gevoel dat het een verzameling grote dorpen is. We hebben in de buitenlucht op het strand geslapen, het luxe resort The Chedi bezocht om te lunchen, een beetje cultuur geproefd, over de oude Souk gehobbeld en gegeten bij een Arabisch restaurant. Dat laatste was een bijzondere gebeurtenis, want de Marokaanse ober leek niet gewend te zijn aan Westerse klanten (of überhaupt klanten, maar dit terzijde). Hij schudde ons de hand bij binnenkomst en kon zijn hart ophalen toen hij merkte dat we uit ‘het voetballand’ Nederland kwamen. Juist, het land waar Boukhari (“I have played football with him in Marocco”), Ramzi en El Ahmadi hun kunsten vertonen. Hij vertelde vrijuit over zijn eigen voetbalcarrière bij het nationale Marokaanse jeugdelftal, liet ons teamfoto’s zien en drukte bij vertrek een zooi telefoonnummers in de handen van Najim. Hij stamelde nog in het Marokkaans “het is een grote dag vandaag”, terwijl we verbaasd naar onze auto liepen.

Uiteraard wilden we ook nog even het uitgaansleven van Muscat beproeven. En waar we in Dubai verwend zijn met de meest luxe discotheken ter wereld, hadden we ons al ingesteld op een andere setting. “Le Pub” werd aangeraden (“nice Phillipino house-band”) in een uitgaansblad en zo zochten we naar het Al Falaj Hotel. Aangekomen bij dit hotel bleek het gebouw te gaan om een veredelde Bijlmer-flat. Het was het hoogste gebouw van Muscat met zijn acht verdiepingen, aangezien hoogbouw niet is toegestaan in de hoofdstad. Eenmaal op de achtste verdieping (waar Le Pub zich bevond), werden we alledrie toch nog verrast. Minke was de enige vrouw in de hele tent, die volgepakt zat met locals. Lang gewaad aan, hoedje op, bier erbij en vooral niet praten. Nee, de mannen zat geïndoctrineerd te geilen op de Fillipijnse huisband, bestaande uit twee veredelde dames van lichte zeden en (naar ik kon inschatten) hun oom achter de synthersizer. De dames waren een combinatie van de Zangeres Zonder Naam en Britney Spears: ze hadden de danskwaliteiten van de Zangeres Zonder Naam en de zangkwaliteiten van Britney Spears. Al met al hebben we ons hier uitstekende vermaakt door vooral om ons heen te kijken. Er werd zelfs af en toe meegeklapt (voorzichtig en niet te hard uiteraard): gekkenhuis! Dit was dus topvermaak in Muscat.

Terwijl een groot deel van jullie zich ongetwijfeld heeft vol laten lopen in de Tapperij of soortgelijke bestemming met Kerstmiddag, heb ik de laatste verplichtingen afgerond op het werk. Maandagavond was mijn laatste echte avond in Dubai. Terwijl Najim mij naar het dakterras lokte met een wel heel ongeloofwaardig verhaal(“Nu komen! Er liggen twee chicks topless in het zwembad!”), bleek dat mijn vrienden hier een BBQ hadden georganiseerd. Nadat ik de teleurstelling had verwerkt over het feit dat er dan toch echt geen naakte vrouwen in het zwembad lagen, kon ik de verrassing wel waarderen. Als aandenken heb ik een shirt van Van Oord met allerlei verwensingen erop mogen ontvangen. Uiteraard een shirt met mijn bijnaam bij Van Oord op de achterkant: Kapitein Rood Baard. De avond werd voortgezet in Jambase (die wel een fantastische huisband heeft) en afgesloten met een laatste wodka-jus bij mijn Mexicaanse stapmaatje.

En zo is het Kerst en wacht de tocht naar Zuid-Korea. Ondanks dat ik (natuurlijk) heel veel zin heb om te gaan, is het gevoel toch dubbel. Want het is echt jammer om de mensen hier in Dubai achter te laten, die er voor hebben gezorgd dat de afgelopen drie maanden onvergetelijk zijn geweest. Verder ga ik missen: het strand, het weer, de tomeloze ambitie, het heerlijke eten, het geld, de sfeer tijdens het uitgaan, de continue verandering, de bizarre projecten en het feit dat deze stad je altijd blijft verbazen. Maar ik ga vooral niet missen: de files, de chaos, de oneerlijkheid, de moderne slavernij op sommige bouwplaatsen, de zes werkdagen á 12 uur per dag, het gebrek aan voet- en fietspaden, het altijd de auto pakken, het deurbeleid bij discotheken, het gebrek aan echte gezelligheid, de oppervlakkigheid en de arrogantie van de stad.

Dubai, de stad die heel hard op zijn bek gaat of binnen 20 jaar het middelpunt van de wereld is. Het hangt af van de politieke situatie in het Midden-Oosten, de wereldeconomie, het slagingspercentage van de projecten en nog duizenden andere zaken hebben invloed. Ik heb er lang over nagedacht, maar ik durf geen scenario te voorspellen. Dubai danst op een koord en kan er af donderen, maar ook specaculair erop blijven balanceren. Over pakweg 15 jaar hoop ik een keer terug te komen.. En dan wil ik zien of deze stad daadwerkelijk New York voorbij zal gaan, project The World echt is geslaagd (mijn voorspelling: no fucking way!), Palm Deira aan de verwachtingen voldoet en hoe het dan is met de wetgeving en normen in dit land. Bovendien is dan duidelijk of de beste band van Dubai (check Abri op: www.myspace.com/abrimusic) is doorgebroken in de rest van de wereld.

Lon komt rond middernacht aan in Dubai en om 3:00 vertrekt onze vlucht naar Seoul. Lieve kijksbuiskinderen: hele fijne Kerst gewenst en sluit 2007 in stijl af. Ik hoop jullie te kunnen berichten vanuit de grootste stedelijke agglomeratie (afgezien van Tokio) ter wereld Seoul met 22,7 miljoen inwoners. Kapitein Rood Baard gaat op avontuur de wijde wereld in.