So Seoul

Hierbij het eerste bericht uit Korea: het land waar de mannen meer ijdel zijn dan Nederlandse vrouwen. Waar zelfs een lege bus ruikt naar knoflookadem en alles geordend is. Van de zogenaamde winter in de woenstijn (lees: 25-30 graden, geen vuiltje aan de lucht en nog regelmatig het zweet in de bilnaad) naar 5 tot 10 graden vorst. Je zou er bijna een winterdepressie van krijgen. Na een busreis van het vliegveld richting een van de downtown-centra (een stad van meer dan 20 miljoen inwoners kan het niet doen met een centrum, maar heeft er tientallen), stonden Jin, zijn broertje Jua en hun goede vriendin Jacky ons op te wachten. Het was uiteraard fantastisch om hen weer te zien.

Om eerst even 'bij te praten', besloten Lon en ik om niet meteen bij Jin in huis te gaan maar twee nachten in een hotel te verblijven. Maar hotels zijn een verhaal apart in Korea. Ter algemene info: in dit land neem je je vriend/vriendin niet mee naar je ouders, voordat je toch wel serieuze trouwplannen hebt. Scharrels zijn al helemaal uit den boze. Maar de Aziatische jongeren hebben minstens zo’n bruisend uitgaansleven als Nederland. Tel daarbij op een flinke dosis alcohol, een flinke bak hormonen en opgekropte seksuele frustraties: dan heb je toch een plek nodig om los te gaan. Daarom hebben ze in Seoul heel veel „kind of hotels“ (quote van Jin). De kwalificatie „ hotelkamer“ verdient dit veredelde afwerkhok namelijk niet. Een bed past net in de kamer. En wanneer je hieruit stapt, sta je bijna in bad. Bovendien siert een groot plasma-scherm de gehele wand met daarbij een soort kauwgombalsysteem. Enige verschil is dat je geen snoep krijgt wanneer je er geld in gooit, maar fullscreen Aziatische porno. Het Oost-Duitse bloemetjes motief maakt de B-film setting af. Dat voor het „kind of hotel“ auto’s staan met afgeplakte nummerplaten, geeft aan dat het geen overnachtingsplek is om trots op te zijn.

De eerste dagen zijn we voorzichtig bijgekomen van onze jetlag en hebben we die gekke Travaille mogen verwelkomen. Na twee nachten in het „kind of hotel“ zijn we richting het huis van de ouders van Jin gegaan. Inmiddels zijn we helemaal opgegaan in “the Korean way of life”. Het is wel oppassen met de omgangsvormen hier, want zonder dat je het door hebt kun je iemand ongelooflijk beledigen. Altijd iets aangeven of –nemen met twee handen, nooit je stokjes rechtop in je rijst prikken en altijd je schoenen uitdoen als je een ruimte binnenkomt. Een fooi geven is niet beleefd, maar een teken van patserigheid en een bewijs van slechte manieren. En zo zijn er nog heel veel dingen, waar je op moet letten. We genieten hier vooral van het eten, want dat kan in deze 24-uurs economie overal en altijd. Supermarkten gaan niet dicht, telefonisch bestellen kan 24/7 en op straat struikel je over de eetkraampjes. Seoul staat nooit stil en leeft altijd.

Jin heeft een heel programma voor ons uitgestippeld, sleept ons overal naar toe en geeft trots uitleg. De grootste gevangenis van Seoul tijdens W.O. II toonde de gruwelheden van de Japanners, die tijdens de bezetting van dit land veel Koreanen hebben gemarteld. Verwar een Koreaan dan ook nooit met een Japanner... Een overdekt (!) pretpark bracht vooral hilariteit op het gebied van gillende Koreanen in attracties. En een bezoek aan een traditionele spa bevestigde een ander (kleiner) vooroordeel over de mensen in Azie...

Verder zijn we vrijdagavond naar Club Night geweest in Seoul. Mensen, Koreanen weten pas wat feesten is. Een gebied zo groot als de gehele binnenstad van Enschede met alleen maar clubs, discotheken en (karaoke-)barren. Voor omgerekend 13 euro krijg je een bandje, die recht geeft op entree in alle clubs. Na wat indrinken bij een groep Koreaanse studenten volgde een avond vol hiphop-muziek (ze verstaan er geen fuck van, maar proberen toch mee te rappen met Snoop Dogg), bier en heel veel clubs. Maar de echte topper volgde de avond erna. Jin nam ons mee naar zijn vriendengroep, die eerst de kat uit de boom keken. Maar gooi er wat spraakwater in en het gaat los. De avond eindigde in een karaoke-bar, waar het he-le-maal los ging. Ik kan het niet onder woorden brengen, maar hoop dat de foto’s een beetje een indruk geven van de absolute chaos.

Er staat voor de komende dagen nog veel meer op het programma. Volgende week maandag vliegen Lon en ik hier weer weg, Peter een week later. Voor vanavond wensen Peter, Lon, Jin en ik jullie allemaal een superfeest toe, drink niet meer dan ons en maak er een nog beter jaar van in 2008!

Kombeh!