Not a tourist

Op de valreep vanuit Korea even een laatste bericht, want morgenvroeg om 11:35 plaatselijke tijd staat onze vlucht naar Bangkok gepland. De tijd in Seoul zit er helaas alweer op en over 4 uur gaat de wekker... Daarom snel een korte review van de afgelopen week.

De oudjaarsavond was anders dan verwacht. Waar je bij Azie vooral denkt aan vuurwerk (het spul wordt immers bij de Chineze buren in elkaar geknutseld), waren de slappe Romeinse kaarsen van ons de enige verlichting in de straat. Het was echter dermate koud, dat het branden van deze veredelde spatterkaars al bijna te lang duurde om de klauwen niet bevroren te krijgen. De moeder van Jin was jarig op 1 januari, dus om 0:00 hebben we haar overspoeld met cadeaus en zeer zuivere verjaardagsliedjes (in de karaokebar is natuurlijk flink getraind). Ze was duidelijk aangedaan door de presentjes die Peter, Lon en ik voor haar hadden gekocht. Jin fungeerde als tolk en tekende uit haar mond op ze ons “als haar kinderen beschouwde“ en dat ze het oprecht een eer vond om ons te ontvangen in haar huis... De gastvrijheid die wij hier meemaken, is ongekend voor Europese begrippen en we blijven er versteld van staan.

De afgelopen week stond vooral in het teken van de echte Koreaanse cultuur. Jin nam ons trots mee naar vele familieleden. Zo hebben we gegeten met zijn nicht in het restaurant van zijn oom, op bezoek en uit eten geweest met een tante en zijn we vanuit Seoul het platteland op gegaan op vijf uur rijden van de hoofdstad. Drie dagen zijn we richting de bergen gegaan, waar een andere tante van Jin haar huis heeft. Het boerenleven en het berglandschap waren een leuke afwisseling van de gekte in Seoul, waar het overal hectisch is. De tante van Jin overspoelde ons (uiteraard) met eten, eten en nog meer eten. We zijn inmiddels koningen met de chopsticks en hebben elke dag in Korea nog traditioneel gegeten. Dat is inherent aan het feit dat we nu ongetwijfeld van een meter of 20 al ruikbaar zijn vanwege de overload aan knoflook. De tante van Jin had elke avond alle buren uitgenodigd, die langskwamen om ons te inspecteren. Communiceren ging lastig, aangezien geen van alle locals ook maar een woord Engels sprak. Maar een traditioneel Koreaans spel (soort mens-erger-je-niet, maar dan anders) kon met lichaamstaal nog worden gespeeld de laatste avond. Gelukkig stond er ook nog wat op het spel, want Koreanen houden ervan om geld in te zetten. En zo zaten 10 Koreaanse boeren uit een bergdorp onder de rook van Seoul te spelen om 7 euro per potje met een paar verdwaalde Nederlanders. De hilariteit was groots en uiteindelijk gingen de kaaskoppen er met de pot vandoor. De locals hadden de tijd van hun leven. En wij uiteraard ook. Dit zou je als normale bezoeker van een land nooit meemaken. Jin verwoordde het treffend: „You are not a tourist anymore. You have seen the real Korea now.“

Wat een gastvrijheid en wat een respect voor de medemens. Overal werden we met open armen ontvangen. De afgelopen twee weken hebben een onuitwisbare indruk achtergelaten. Morgenvroeg nemen we afscheid van de mensen hier, maar met in ons achterhoofd dat Jin zo snel mogelijk naar Nederland wil komen om zich definitief te vestigen in ons kikkerlandje. We voelen ons bevoorrecht dat hij ons het echte Korea heeft laten beleven. Want zo voelden we ons vooral: not a tourist anymore.